نقاشی‌های همایون سلیمی، آثاری آرام، باوقار و دوستانه هستند که در کنار تکنیک غنی، مخاطب را به خود جذب می‌کنند. در ترکیب‌بندی‌های ساده و صمیمی وی، نوعی قرینگی در بی‌قرینگی به چشم می‌خورد که ره‌آورد دلبستگی‌های شرقی نقاش است.
سلیمی بن‌مایه آثارش را از برقراری ارتباطی ظریف میان معماری، نگارگری، نقوش سفال، خوشنویسی، شعر و موسیقی الهام می‌گیرد. در واقع نقش‌مایه‌های تجسم یافته در نقاشی‌های او بر نمادهای کهن استوار شده‌اند؛ چه در اشکال هندسی مربع‌گونه، چه دایره و چه مانند تصویر مقابل در گل‌های پنج‌پر.
دوری از وطن در سال‌های تحصیل در فرانسه، نوعی از نوستالژی بومی را در ذهن سلیمی شکل داده که امروز، گواه بر «بودن» است. حضور زندگی و حیات و پرهیز از هر نوع خشونت، روح را به دنیایی آزاد و رها فرامی‌خواند که با رنگ‌هایی سبک و صمیمی، الهام گرفته شده از غنای نگارگری، تزیین شده‌اند و این چنین میل به سادگی و هارمونی، زیبایی آثار را دوچندان می‌کند.
تکنیک شخصی سلیمی نیز دل در گرو نگاه عارفانه شرقی دارد؛ رنگ بر روی رنگ، لایه لایه قرار گرفته و سپس ساییده می‌شود؛ و در این سایش است که هویت پنهان رنگ، آشکار می‌گردد. در نقاشی حاضر چهار گل پنج‌پر، کلیت تابلو را شکل می‌دهد. نماد گل، دعوت به تأمل است. گل‌های زرد بر زمینه‌ای به رنگ لاجوردی که یادآور کاشیکاری‌های ایرانی است، می‌نشیند و در کنار خطوط پتینه‌کاری شده جان می‌گیرد.
گل‌های همایون سلیمی مخاطب را به یاد غزل حافظ شیراز می‌اندازد: «بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم / فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم». سلیمی با بازآفرینی نقش‌مایه‌های کهن ایرانی در پی درآنداختن طرحی نو در عرصه هنر تصویری است.
