احمد اسفندیاری در اثر حاضر، با کاستن از تنوع رنگ و ضربه‌قلم‌های جسور و شجاع؛ هم‌چنین دورگیری‌های تکرنگ و رها که محیط بر رنگ‌ها و لکه‌رنگ‌ها هستند، تعریف طراحانه‌ای از نقاشی را به نمایش می‌گذارد؛ یعنی آثار او، در این دوره، در مرز بین نقاشی و طراحی تحرک دارند.
احمد اسفندیاری، متولد در خانواده‌ای اهل هنر و خویشاوند علی اسفندیاری (نیما یوشیج)، از نخستین فارغ‌التحصیلان دانشکده هنرهای زیبای تهران است. او که به تشویق و هدایت علی‌محمد حیدریان به آن دانشکده راه جست، در آثارش، در ابتدا، رئالیسمی را به نمایش گذاشت که محصول ترکیب مدرنیسم غرب و جهان‌بینی ایرانی اوست. سپس، امپرسیونیسم، در آثارش حضوری دقیق یافت.
اسفندیاری، با استفاده از المان‌های زندگی روزمره (شهری و روستایی) و توجه به ساختارهای نقشمایه‌های سنتی ایران و تصویرکردن پلان‌هایی از آن، تاریخی تصویری از زیست ایران و ایرانی به دست می‌دهد، آن‌چه اکنون از دست رفته است.
احمد اسفندیاری، در تداوم سیر نقاشانه‌اش که اوج آن در دهه‌های هفتاد خورشیدی، به‌وضوح، قابل ردگیری است، در آثارش، با فرم‌هایی ساده‌شده و بهره‌جستن از خطوط یکسان، همراه ایجاد تعادلی بصری، منظومه‌ای از خطوط را توأم با ریتمی هماهنگ و صحیح، در پهنه اثر به نمایش می‌گذارد. این گرایش، از دوره‌های ابتدایی آثار او – حاضر در اولین بینال تهران (۱۳۳۷) – حضور و ظهور داشته است.
اثر پیش رو نمونه‌ای فاخر و منحصر از دریافت‌های تجسمی احمد اسفندیاری است که سهمی بی‌تکرار در تاریخ نقاشی مدرن ایران را همراه می‌برد. آثار او از ویژگی‌های هر مجموعه‌ای است؛ به‌ویژه، اثر حاضر که دوبار امضا شده است.
