در مجسمه‌های بهروز دارش هندسه‌گرایی مدرنیستی به واسطه توجه به فضای خالی، خلاء، سایه و نور، احجامی را شکل می‌دهد که تنها بر بنیان نگرش‌های پسامدرنیستی امکان تفسیر می‌یابد. دارش کار خود را با رویکرد مدرنیستی آغاز کرد، اما به واسطه سال‌ها کار مستمر، آرام‌آرام از فرمالیسم حاکم بر رویکرد مدرن فاصله گرفته و توانسته با کنار گذاشتن اصالت ماده و انباشتگی فضا، به عنوان دو اصل غالب در مجسمه‌سازی، هنری را شکل دهد که در عین سادگی و خلاصه‌نگاری، هنری مفهومی نیز است که معنا و مفهوم زندگی را نشانه می‌رود. بدین لحاظ تکثر در خلق فرم‌هایی با گوشه‌های نرم در مجسمه‌های دارش به تقلیل‌گرایی می‌رسد و هنری را شکل می‌دهد که از بُعدی جهانی نیز برخوردار است. احجام آن‌چنان سبک و نرم در کنار یکدیگر می‌نشینند که حسی از عدم و نیستی را جایگزین حضور می‌کنند و تعلیق و رهاشدگی را به عنوان اصل اساسی مجسمه‌سازی معاصر، جایگزین سنگینی و حجیم بودن ماده در نگرش کلاسیک می‌کنند.
در بسیاری از آثار دارش مانند مجسمه پیش‌رو، عدم قطعیت در پرداخت فرم‌های هندسی، سبب شکل‌گیری نوعی فرم ارگانیک می‌شود؛ گویی موجودیتی جاندار پیش روست که به واسطه حذف جزییات صوری، بن و شاکله هستی خود را در بیانی صریح و ساده ابراز می‌کند. اثر حاضر با عنوان «به روی مقبره مادرم» بی‌واسطه ذهن بیننده را به بازخوانی معنایی روایی و عاطفی از اثر فرا‌می‌خواند و راه را بر تفسیرها و برداشت‌های آزاد می‌بندد. مخاطب در جست‌وجوی پیدا کردن نشانه‌های عینی از تصویر مادر، آرامگاه و طبعیت برمی‌آید، اما هنرمند تأکید دارد این اثری صرفاً انتزاعی است و فقط باید به آن نگریست و از نگاه شاعرانه و اسطوره‌ای و رمانتیک پرهیز کرد. دارش این اثر را نشان‌دهنده لحظه‌ای عاطفی و هنرمندانه می‌خواند که از تجربه زیسته او برآمده است.
بدین ترتیب آثار دارش از نوعی زیبایی‌شناسی پنهان برخوردار است که تنها در بستر مفهومی ادراک می‌شود؛ مفهومی که به واسطه زاویه دید مخاطب در بازی فضاهای خالی و سایه‌های ایجاد شده بر سطح حجم‌های براق هر لحظه نو و تازه می‌شود.
