جلال شباهنگی قریب سی سال به خلق مناظری وسیع از تپه‌های کویری ایران در رنگ‌های متنوع پرداخت و رویکرد کمینه‌گرای او در بازنمایی فرم‌ها و رنگ‌ها، این آثار را به یکی از شاخص‌ترین نمونه‌های نقاشی معاصر ایران بدل کرد. او با استفاده از سطوح رنگی تخت و یکدست و تونالیته‌های متنوع از رنگ‌های هارمونیک، لایه‌های مختلف تپه‌ها را بر سطح بوم نقش کرده و در عین کمینه‌گرایی به اثر عمق می‌بخشد، عمقی که در منظره و نمای کلی اثر مستتر است و بیننده را به تجسم سرزمینی بکر فرامی‌خواند که در آن سکون و آرامش، خلوتی برای دور شدن از هیاهوی زندگی پرشتاب امروزی می‌یابد. وی از ویژگی رنگ ماشین برای ایجاد رنگ‌های درخشان بر سطح بوم بهره برده و با استفاده از این تکنیک سطوحی یکدست بدون رد قلم ایجاد کرده که حاصلش اجراهای تمیز و بی‌نقص است. شباهنگی در برخی آثارش سطوح را کاملاً یکدست نقاشی می‌کرد و در برخی با ایجاد سایه‌روشن ضمن عمق‌نمایی، بر حضور نور در فضا تأکید می‌ورزید.
در اثر پیش رو آسمان نیمه‌ابری با رنگمایه‌های آبی، خاکستری و سفید و تپه‌ها با تونالیته‌های مختلف نارنجی و قهوه‌ای به تصویر کشیده شده‌اند. نورپردازی خاص این اثر نمایانگر آفتاب مایل است و درخشندگی تپه‌های سمت راست بیانگر حضور خورشید در شرق تصویر است. گویی خورشید جایی در حال طلوع است و تلألوی نور بر لبه تپه‌ها نویدبخش روشنایی و سرزندگی است. نقاش با قرار دادن چند درخت سبز در لایه‌های مختلف، به اثر روحی دوچندان بخشیده و نمادی شاخص از زندگی را در آن گنجانده است. این درخت‌ها در اغلب آثار وی تکرار می‌شوند و بخشی جدایی‌ناپذیر از تپه‌های نقاشی‌های وی به‌شمار می‌آیند که در عین تأکید بر حیات در این مناظر، در میان خطوط منحنی و سطوح یکدست، مانند نقطه‌هایی بر سطح بوم می‌نشینند و چرخه عناصر بصری را در اثر کامل می‌کنند. رویکرد شباهنگی در نقاشی ساده‌اندیشی، ساده‌سازی و تخیل است. این ویژگی‌ها آثار وی را با گرافیک پیوند می‌زنند. در دنیای نقاشی‌های او، مخاطب به سیر و سیاحت مشغول می‌شود و با حسی آشنا در قصه‌ای که او سروده به تخیل می‌پردازد.
