جواد حمیدی، از اولین نقاشان نوگرای ایران، زیرنظر علی‌محمد حیدریان، نقاش طبیعت‌گرا با نقاشی آشنا شد. در سال ۱۳۲۴ موفق به دریافت لیسانس نقاشی از دانشکده هنرهای زیبای تهران می‌شود و پس از آن در استخدام دانشگاه، به تدریس می‌پردازد. سپس با اخذ بورسیه بوزار، زیرنظر آندره لوت، آموزش دید. پس از بازگشت، به تدریس آموخته‌هایش پرداخت و حضوری دقیق و پربار در آموزش نسل‌های بعد از خود به یادگار گذاشت. او هم‌چنین در سال ۱۳۴۵ جایزه اول پنجمین بینال تهران را دریافت کرد.
حمیدی با رویکردی آکادمیک، پیوسته دغدغه رنگ و کمپوزیسیون را توأم در آثار خود تمرین و جست‌وجو کرده است، همراه با رمانتیسمی به‌طور معمول روستایی که در دوره‌های ابتدایی و آثار او با کنتراستی بالاتر اتفاق افتاده است. آثارش تلفیقی از هنر کلاسیک و مدرن و برقراری تعادل این میان را متبادر می‌سازد که این شیوه برخورد، آثار او را در مرز میان واقع و فراواقع‌نمایی نمایش می‌دهد. او همواره عنصر تخیل و نگاه ژرف به جهان و پیرامون آن را در نظر دارد و این برآیند و فرآیند نظامی حسی است، آن‌چنان که حبیب‌اللّه آیت‌اللهی، یکی از سرآمدترین شاگردان او، می‌گفت: «حمیدی اعتقاد داشت که رنگ از احساس نشأت می‌گیرد».
جواد حمیدی، در تمام دوران زندگی و کار، ایرانی بود؛ یک ایرانی صادق که این حس در تمام آثارش هویداست. با آن‌که به اکسپرسیونیسم گرایش داشت، اما رنگ‌ها و نقش‌هایش نشان از فرهنگ، هنر و قومیت ایران دارد. او البته یک ایرانی مدرن است که دریافت‌هایش از هنر غرب را به ظرافت با هنر ایران می‌آمیزد و روحی پاک و خالص در آن می‌دمد.
نقاشی «میز زرد» یک اثر کمتردیده‌شده، همراه قاب‌بندی خاص که تداعی بزرگ‌نمایی دارد، برخوردی بسیار مدرن در فرم و محتوا و جسارت نقاش در به‌هم‌ریختن عادت‌های بصری با ایجاد کمپوزیسیونی متفاوت. او هم‌چنین با انتخاب هوشمندانه عنوان اثر، که برشی از حضور را متبادر ساخته، اما خاستگاه ظهور دیگر عناصر موجود در اثر است و محیطِ بر آن‌ها دیده می‌شود، قدرت ترکیب سنت ایرانی و مدرنیته غرب را توأم و بسیار نقاشانه تصویر می‌سازد. هم‌چنین توازن عناصر موجود در اثر در برهم‌نشینی‌شان، ریتم یکسان و درخشانی به حرکت نگاه بر اثر می‌بخشد و مانع پرش‌های عینی و ذهنی است.
