نقاشی‌های احمد وکیلی حاصل به‌هم‌آمیختن رنگ‌های الوان و قدرت طراحی است. سال‌ها تجربه طراحی از فیگورهای انسانی و طبیعت، شناخت او را از فرم‌های اندام‌وار به قدری ارتقا داده که آثار به ظاهر انتزاعی‌اش نیز فرم‌هایی اورگانیک را تجسم می‌بخشند.
در اثر پیش‌رو منظره تا مرز هنر آبستره پیش‌رفته و از آسمان، خط افق و درختان، کوه‌ها و خورشید درخشان، جز لکه‌هایی درهم‌رفته باقی نمانده است. خلاصه‌شدن طبیعت در لکه‌ها با نوعی بداهه‌پردازی همراه است و بدین جهت پلان‌های دور و نزدیک به هم می‌پیوندند و عمق اثر در همین پیوستگی، بافت‌های زیبا و متنوعی را شکل می‌بخشد که خصلت دیگری در نقاشی‌های وکیلی است. جسارت در کنار هم‌گذاشتن رنگ‌های درخشان و حفظ توازن حاصل از قدرت رنگ‌ها در نقاشی پیش‌رو نشانگر قدرت قلم و دانش عمیق نقاش از سال‌ها ممارست در به‌کارگیری متریال متنوعی چون آبرنگ، اکریلیک و رنگ‌روغن است. هنرمند به واسطه تبعیت صرف از احساس‌های گذرا حاصل از تأثیرپذیری و مواجهه با طبیعت بکر و غوطه خوردن در حال و هوای این ادارک بی‌واسطه، آثاری را شکل می‌دهد که از بیانی لطیف و پرصلابت برخوردار بوده و امکان درکی تازه از هستی را برای مخاطب به‌وجود می‌آورد که خوانش خاص و سبک منحصر به‌فرد احمد وکیلی است.
