علی‌محمد حیدریان یکی از آخرین شاگردان مکتب کمال‌الملک و نسل اول استادان دانشکده هنرهای زیبا بود. او در طول سال‌ها تدریس توانست شیوه کار مکتب کمال‌الملک را به نسل اول و دوم نقاشان پیشگام مدرنیست ایرانی انتقال دهد و خود نیز با خلق آثاری بدیع در عرصه نقاشی طبیعت‌گرا سهم ویژه‌ای در به تصویرکشیدن جهان ایرانی از منظر نقاشی ناتورالیستی داشت.
در اثر حاضر، چشم‌اندازی فراخ‌منظر از جنگل با زیبایی دل‌انگیز و آرام‌بخش رودروی مخاطب به نمایش درآمده است. ضربات قلم هوشمندانه و عیار بالا شایسته بیشترین توجه است؛ حرکاتی موجه، صریح و چیره‌دستانه و با جهت‌ها و ابعاد بی‌اندازه متغیر برای نشان دادن تضاد و تناسب درختان، گیاهان و ترکیب‌بندی کلی صحنه. این رویکرد نقاشانه با بازنمایی کم‌نظیر جزییات طبیعت تمهیدی شاعرانه را به کار القا می‌کند که بر وزن بصری شکل‌ها و رنگ‌ها و حجم‌پردازی تأکید دارد.
جلوه آرامش والا در پرده پیش رو، نیازمند چیرگی آشکار اشکال و خطوط عمودی و پیچ‌وتاب شاخه‌ها و گیاهان روی زمین است. به همین دلیل حیدریان کمترین بازی پرسپکتیو را برگزیده و عمق‌نمایی با کمترین تنش چارچوب اصلی نما را به بیننده نشان می‌دهد. تنه درختان، با اختلاف اندکشان در قطر و میزان کجی و ارتفاع، شکل‌های بی‌بدیل و مستحکمی دارند و همچون ستون‌هایی بلند سقف آسمان را بالای سر جنگل و گیاهان سبز پسزمینه نگه داشته‌اند.
در اثر حاضر، اشکال افقی اهمیت ویژه‌ای در ایجاد نظام ساختاری غنی تصویر دارند. در پایین هم یک نوار سبز پهن همچون فرش سبز ریزبافتی، در تعامل با درختان عمودی قهوه‌ای فضای چشمگیرتری از ورودی جنگل را به نمایش می‌گذارد. موضوع کار حیدریان در این‌جا پاره‌ای از جهان است که به‌گونه‌ای خیال‌انگیز معادل‌های عینی و ذهنی را از دیدگاه و سلیقه خاص هنرمند با هم در می‌آمیزد. موضوع مورد نظر جنگلی بی‌انتها و فراخ است، ولی فضای نزدیک ناظر کادری محدود و مشخص دارد که با ایجاد اشکال ایستاده درختان و قوت رنگ‌ها یکپارچه به نظر می‌رسد.
