آثار فریدون آو عموماً ترکیب مواد بر روی تصاویری از پیش‌چاپ‌شده و یا به صورت اسمبلاژ و کلاژ روی بوم یا کاغذ هستند. از منظر زیبایی‌شناسی معاصر، کارهایش نقطه تلاقی زندگی و هنر است که از فیلتر ذهنی هنرمند، به صورتی کاملاً شخصی و به شیوه‌ای آوانگارد، مبتنی بر تجربه زیسته او سامان یافته است. آو بیش از آن‌که ایرانی باشد مصداقی دقیق از مفهوم شهروند جهانی است. وی سال‌ها در نقاط مختلف جهان زندگی و کار کرده و به همین دلیل است که آثارش ماهیتی بی‌مکان و بی‌زمان دارند.
در سال‌های اخیر، در نقاشی‌هایش به بیانی گزیده و فضاسازی‌هایی مینیمال نزدیک شده است. در اثر حاضر که نمونه‌ای ممتاز از همین نوع نگاه است، او در پی نمایش جوهره مدرنیسم هنری مبتنی بر نوعی دیالکتیک پویش‌های جهانی/محلی شدن[1] است. دستاوردی که در سطوح مختلف آثار این دوره آو بیش از هر زمان خودنمایی می‌کند.
در نقاشی پیش‌رو هنرمند بی‌اعتنا نسبت به جریانات مرسوم در نقاشی سرزمینش، دغدغه‌ای بنیادی‌تر را دنبال می‌کند و در چارچوب موقعیت تازه جهانی به درک مفاهیم پست‌مدرن یا پست‌پاپ در کار خود می‌رسد. دلنوشته‌های او در جای‌جای اثر همچون نت‌های موسیقی حاوی ریتم و ضرباهنگی پویا هستند و رد گل‌های سوخته و پرپر شده یادآور هویت چند پاره انسان امروز در مواجهه با پارادایم هویت است. همین جاست که صورت‌های بیان هنری بر حقیقت موضوع پیشی می‌گیرند و دغدغه‌های فرمی بر ملاحظات محتوایی در کار هنرمند مسلط می‌شوند. همین‌ها در نهایت دلالت‌های مضمونی خاصی را پدید می‌آورند.
فریدون آو، نقاش، کیوریتور و مجموعه‌دار برجسته ایرانی به دلیل فعالیت‌های گسترده و نقش تأثیرگذارش در شناسایی هنرمندان معاصر، جایگاهی معتبر در هنر خاورمیانه و فضای بین‌المللی دارد. در سال ۲۰۲۰ نمایشگاه و بزرگداشتی در ستایش یک عمر فعالیت او در موزه بریتانیا برگزار شد.
[1] . Glocalization