منصور قندریز نقاش، شاعر و از تئوریسین‌های هنرهای تجسمی، کوتاه زیست؛ اما زیست هنری او و تأثیر بی‌تکرار حضورش در هنر نوگرای ایران و اتصال هنر سنتی به مدرن، با حضور او در «جنبش سقاخانه» و بنیان «تالار ایران» نامش را جاوید ساخته است.
تکچهره حاضر، از آثار متفاوت و از اولین دوره نقاشی‌های هنرمند است. منصور قندریز، اغلب، با آثاری تحت زیبایی‌شناسی و گرایشی فرمالیستی، در پیوند با دریافت‌ها و پرداخت‌هایی نشانه‌شناسانه، نمادین و اساطیری و به‌طور معمول هندسی که ریشه در بافت‌‌های سنتی ایران دارند توأم با عبور از ذهنیت مدرن ایرانی / ایران مدرن که «مدرنیسم ایرانی» همواره مدنظر و نظاره او بود، شناخته و شناسانده شده است؛ به ضمیمه توجه به امپرسیونیسم، در شمایل جدید آن.
در کودکی در تبریز نقاشی را نزد حاج‌اسماعیل باجالانلو آموخت. پس از گذراندن دوره هنرستان هنرهای زیبای تهران از هنرکده هنرهای تزیینی فارغ‌التحصیل شد و از همان سال‌ها می‌خواست رویایش «مدرنیسم ایرانی» را تصویر سازد و این‌چنین کرد.
اثر پیش رو از میان اندک پرتره‌سازی‌های منصور قندریز، اگرچه فاقد تاریخ است، در دوره آثار آغاز دهه سی خورشیدی هنرمند جا و جایگاه دارد. این آثار در مدت سه سال، بعد از اتمام تحصیل و بازگشت قندریز به تبریز خلق شده‌اند. این اثر مانند دیگر پرتره‌های این دوره از آثار هنرمند، گرایش به امپرسیونیستی دارد که به‌تناوب به اکسپرسیونیسم، متمایل و متمایز شده است. شیوه رنگ‌گذاری و رنگ‌پردازی و بهره‌جستن از پالت محدود همراه تصویر چهره‌ای متفکر و مسخ که به نقطه‌ای خارج از قاب خیره است، مخاطب را به آن بی‌مکان بی‌زمان دعوت می‌کند.
منصور قندریز در یکی از اشعارش می‌نویسد: «… مرگ / با کلمه آغاز می‌شود». هر مجموعه اما، با کلمه‌های منصور قندریز، زیست زیباتری دارد.
