مهارت افجهای در حیطه خوشنویسی ایرانی و مطالعه دستاوردهای قدما در ترکیب نقاشی با خط و تجربه‌های عملی‌اش در کار با قلم، فرصتی را برای وی فراهم ساخت تا به مکاشفه و جست‌وجو در بیان رمزگونه خطاطی پرداخته و به تبدیل آن به بیانی نقاشانه دست یابد. او در چند دهه اخیر کم‌کم از ساختار خوشنویسی و نقاشیخط‌های کلاسیک عبور کرده و با فاصله‌گرفتن از سنت، ذائقه هنر معاصر را با حفظ پارادایم زیبایی خط فارسی، وارد جهان کالیگرافی مدرن کرد.
در اثر حاضر، سطوحی منعطف و تابدار از حروف ناخوانا، تصویری مبهم از حرکت یک آبشار یا گیسویی رها را به نمایش می‌گذارند که سبک اختصاصی افجهای در عرصه نقاشیخط معاصر به حساب می‌آید. در این‌جا تأکید هنرمند بر ارزش‌های بصری نوشتار، صرف‌نظر از امکان خوانش و داشتن معناست. رشته‌های ظریف و طویل از خطی شبیه به کوفی که وجهی کهن و باستانی به خود گرفته، با ظاهری «رونده» در طول تابلو به‌شکلی دورانی، چشم بیننده را به حرکتی مدام در سرتاسر بوم وامی‌دارد.
در این تابلو چیدمان اتفاقی حروف و کلمات، ضرباهنگی موزون را با حرکات بداهه قلم هنرمند، در نگارش واژگانی خالی‌شده از معنا، به نمایش می‌گذارد. این گروه از نقاشیخط‌های افجهای با هدف کشف قلمروهایی تازه در کار نقاشی با خط، حاصل لحظات زیست هنرمند و نشان از ادراک عمیق او نسبت به میراث ارزشمند خوشنویسی ایرانی است. این شیوه بی‌آن‌که تکرار گذشته باشد یا یادآور شیوه‌ای خاص از اقلام نستعلیق، ثلث یا کوفی، به مثابه سیاه‌مشقی انتزاع‌گرایانه عمل می‌کند.
گزینش و کارکرد رنگ آبی و طیف‌های وابسته به آن، با رگه‌هایی از لاجورد، نیز استعاره‌ای است از تقابل عقل و عشق و غرقه‌گشتن در دریای عالم عدم. عدمی که همه جهان هستی مشتاق رسیدن بدانند و برخلاف اسم آن مایه فزونی و کمال است. امواج رنگارنگ در این تابلو تصویری تمثیلی از استغراق عارف در دریای بی‌نهایت وجود را به تصویر می‌کشد، مصداق این بیت از مولانا که می‌گوید: پس چه باشد عشق دریای عدم / در شکسته عقل را آن‌جا قدم.
