علی‌اصغر پتگر در 1327 خورشیدی، یعنی درست در سی سالگی، تابلوی پیش‌رو با را نام «سقا» خلق کرد. او در این زمان که سال‌ها از مهاجرتش از تبریز به تهران می‌گذرد، نقاشی شناخته شده، با سبک و سیاقی مشخص است که توانسته در پایتخت، و نیز در جوار شاگردان برجسته کمال‌الملک، اسم و رسمی به دست آورد. آتلیه او واقع در خیابان نادری بود که در آن زمان قلب تپنده تهران به شمار می‌رفت و حیات اجتماعی به شکلی فعال در آن جریان داشت.
تأکید نقاش بر نورها، سایه‌ها و نیم‌سایه‌های رنگی، اتمسفری گرم و صمیمی بر اثر بخشیده است. رنگ‌ها و ضربه‌قلم‌های آزاد در این اثر و همچنین عدم پرداخت جزییات، مهم‌ترین ویژگی سبکی در کار برادران پتگر است که به موجب آن، هر دو از سلاله نقاشان پیروِ بی‌چون چرای کمال‌الملک، فاصله می‌گیرند. به نظر می‌رسد که پتگر در این اثر، نمایش موضوعی مردمی و آشنا در کوچه پس‌کوچه‌های تهران قدیم را بر چگونه نقاشی کردن ترجیح داده، یا عمیقاً همپای آن نشانده است تا بار دیگر نشان دهد که جهان‌بینی پتگرها، بی‌توجه به فرهنگ و محیط پیرامون، ناتمام است. مصائب زندگی و سنگینی بار هستی در چهره مرد سقا به خوبی دیده می‌شود. اما نگاه آسوده خیالِ پیرمرد، حکایت از حال درویشی قلندر مسلک دارد، که در گرمای روز، جرعه‌ای آب و دمی حال خوش را غنیمت شمرده است. علاوه بر اثر پیش‌رو، نام‌گذاری بسیاری از آثار شناخته شده علی‌اصغر پتگر همچون، کودک میوه‌فروش، روز رختشویی، محله گازران تبریز و یا غوطه‌ور در تخیلاتی بی‌مقصد، نشان می‌دهد که نقاش دغدغه‌های اجتماعی را همواره جزء لاینفکی از هنر خود دانسته است.