نقاشی‌های منحصربه‌فرد ژازه تباتبایی به اندازه مجسمه‌های او زیبا، ارزشمند، ناب و برآمده از نگاه ژرف هنرمند است. دغدغه اصلی ژازه در تمامی عرصه‌های هنری اعم از نقاشی، مجسمه‌سازی، شاعری و نویسندگی «بازگویی وطن» است. او هنرمندی دلباخته و سرسپرده فرهنگ ایرانی است، به طوری که جست‌وجو در ریشه‌های هنر سرزمین مادری، فضاهای تغزلی و بهره‌گیری از آداب و سنت، مهمترین محور آثار تباتبایی را شکل می‌دهند.در اثر پیش‌رو نیز می‌توان ردپای بزهای سفالینه‌های منقوش شوش تا غزال‌های گریزپای اشعار فارسی و نگارگری‌های ایرانی را پی گرفت. هنرمند در ترکیب‌بندی استوار و کمینه‌گرایی رنگی تلاش کرده پیکره حیوان را همانند نقشمایه‌های کهن خلاصه کرده تا جنبه نمادین پیدا کند. فرم ساده شده بدن‌ها، پرهیز از حجم‌نمایی و استفاده از سطوح تخت رنگی برآن هستند که نمادهای کهن را در قالبی نو بازآفرینی کنند. در حقیقت ژازه تباتبایی را می‌توان استاد نو شدن هنر دیروز دانست. اکسیر تخیل او بر پیکر تجربه‌های بومی و ملی روزگار کهن می‌نشیند و روحی تازه و مسیحایی بر آن می‌دمد. نوستالژی‌های ایرانی برآمده از نگارگری، سفالگری، کاشیکاری و معماری همچون ماده اولیه در دستان هنرمند او هستند که با نبوغی ذاتی به هم می‌آمیزند و با بهره‌گیری از فرم‌گرایی برآمده از مدرنیته، بازآفرینی می‌شوند.اغراق‌نمایی در بدن دو حیوان اعم از ساده‌سازی‌های اندام، بلندی شاخ‌ها و یا پرداخت‌های جزئی در چشمان حیوان، فضایی تغزلی را شکل می‌دهد که در رنگمایه‌های ملایم آبی فیروزه‌ای، اُکر، کِرِم و سفید تشدید می‌شوند. خطوط افقی و عمودی در پیش‌زمینه در عین حال که گویای تأثیرات هنر مدرن غربی است، یادآور حصیربافی‌ها و دست‌بافته‌های ایرانی نیز می‌باشد. دو شاخ حیوان سمت راست با شاخه‌ها و بدنه درخت‌مانند پلان عقب به نحوی استادانه تلفیق می‌شود و حیوان را چیزی از جنس گیاه می‌نماید. درختی اریب، از پس بدن‌های شفاف حیوان‌ها نمایان شده و چشم را از تمرکز بر روی دو سوژه به سوی حرکت در فضای تابلو ترغیب می‌کند. از سویی نقش گُل بر بدن یکی از حیوانات، وام گرفته از خیال‌پردازی‌ها و تزیین‌گرایی‌های سنت شرقی است.
