برنج، چوب و لاتکس
56×56×56 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1394
شماره 2 از تعداد 3 نسخه
پیشینه:
این اثر در سال 1399 در سیزدهمین حراج تهران ارایه شده است.

تیمو ناصری در ساخت احجام خود، وامدار اندیشه‌ ایرانیان در ادوار گذشته به علم هندسه است و تلاش می‌کند این خوانش از نظم مستتر در عالم را در قالبی نوین ارایه دهد. در ساحت شرقی، نگاه تجریدگرایانه به عالم سبب شده که عدد، اشکال پایه و احجام هندسی، همواره دارای ارجاعات آیینی و اندیشه‌های مذهبی باشند. در این اندیشه دایره، نمادی است برای کیهان و افلاک که شاید متعارف‌ترین تجسم خود را در ظهور گنبد بر روی چهارطاقی مساجد، به عنوان نمادی از آسمان و محل تجلی خداوند بازمی‌یابد.

ناصری در اثر حاضر، از همین عنصر پایه در اندیشه کهن کمک گرفته و آن را با خطوط مستقیم و چرخش دوایر متحدالمرکز ترکیب کرده است. وجود خطوط صاف یادآور پره‌های چرخ است که در خوانش سنتی، نمادی از پرتوهای خورشید و گردش آن در عرض آسمان نیز هستند. حجم پیش‌رو، مخاطب را به گردش و چرخش پیرامون خود فرامی‌خواند و در همین حرکت طواف‌گونه است که تغییر به عنوان یک عنصر مهم نمایانگر می‌شود. به بیان دیگر مخاطب با حرکت به دور حجم، با اشکال متفاوتی از تلاقی خطوط صاف و منحنی مواجه می‌شود که به یکی از بنیادی‌ترین اصول عالم ارجاع می‌دهد: اصل تغییر‌پذیری و صیرورت هستی؛ چرخش سال و گذشت زمان و خلق مدام.

از سویی نوع قرار‌گیری دوایر متحدالمرکز و در هم تنیده، به واسطه تمهید امتدادپذیری در اصول تجسمی، شکل کره را در ذهن متبادر می‌سازد که به زمین به عنوان مرکز هستی، آسمان‌های مُطبّق و کامل‌ترین حجم بنیادین عالم ارجاع می‌دهد؛ اما هنر تیمو ناصری به هیچ عنوان کهنه، قدیمی و نوستالژیک نیست؛ چراکه هنرمند به واسطه کاربست متریال‌های نوین توانسته اشکال نمادین گذشته را جلایی نو دهد و آن را در زمینه‌ای تازه و امروزی بیان کند.

یکی از اصلی‌ترین چالش‌های تیمو ناصری در اکثر آثار هندسی خود، درک تغییرات و دگرگونی‌های یک ساختار دوبعدی با افزودن بُعد سوم و همچنین کاستن بُعد سوم از یک حجم است تا بتواند در این افزودن و کاستن مدام، اصل خلاقه عالم را در ساحتی نوین تجسم بخشد.