هرچند هنرهای فولادی بیشتر در ساخت ابزارآلات جنگی کاربرد داشته و شناخته شده است، اما ساخت احجام حیوانی در هنرهای ایرانی به ویژه از دوره صفویه به بعد، نیز از جایگاه خاصی برخوردار بوده است. به فولادکارانی که صرفاً در ساخت انواع پرنده به‌ویژه کبوتر، طاووس و گنجشک تبحر دارند «پرنده‌ساز» و به فولادکارانی که توانایی ساخت انواع حیوانات چهارپا را دارند «چرنده‌ساز» گفته می‌شود.

قوچ، علاوه بر کاربردهای آیینی، از حیوانات مورد علاقه ایرانیان از گذشته‌های دور تا امروز بوده است. علاوه بر آن، شکل اندام و شاخ‌هایی با گردشی حلزونی، به جذابیت آن برای هنرمندان افزوده است. تا جایی که نقش این مخلوق زیبا را در هنرهای فلزی همچون قلمزنی و برجسته‌کاری‌های دوران ایران باستان می‌توان مشاهده کرد. در میان هنرمندان فولادگر نیز این موجود از اقبال بالایی برخوردار بوده و هنرمندان فولادگر و همچنین علامت‌سازان، قرن‌هاست که دست به ساخت حجم‌هایی با الهام از آن زده‌اند.

قوچ‌های فولادی حاضر، به زیبایی و دقتی وصف‌ناپذیر و به دور از اغراق‌های فولادگری معاصر ساخته شده است. ورق‌های فولادی در کوره‌های آهنگری سرخ شده و پس از بارها چکش‌کاری و کوره‌کاری قطعات به یکدیگر جوشکاری و متصل شده‌اند. یکی از قوچ‌ها به روبه‌رو خیره شده و سر دیگری به سمت راست خود برگشته است.

پس از پایان فولادگری، کتیبه‌ها و تزیینات گیاهی در بخش‌هایی از شکم، گردن و سر هر یک از قوچ‌ها طلاکوبی و نقره‌کوبی شده است. بخش‌هایی از طلاکوبی و نقره‌کوبی‌های انجام شده به دلیل تماس با دست و گذر زمان از بین رفته است.