هنر سوخت تلفیقی از ده هنر است و ایجاد کارهایی شاخص در آن نیاز به تسلط و مهارت در تهیه پوست، طراحی، الوان‌سازی، معرق‌کاری، منبت‌کاری، لایه‌چینی، تذهیب، تشعیر، خوشنویسی و طلااندازی دارد. در روزگار تیموریه و صفویه از این هنر برای صحافی کتاب‌های نفیس استفاده می‌شد، اما در دوره قاجار از رونق افتاد. میرزا آقا امامی (1334-۱۲۶۰) در اواخر قاجار و اوایل پهلوی در احیای این هنر کوشید و یکی از راه‌های آن را انتقال این هنر به تابلوهای بزرگ و نمایشی یافت. از آن زمان او و شاگردانش تابلوهای زیادی را به این شیوه طراحی کردند.

تابلوی سوخت حاضر که در ابعادی بزرگ طراحی شده، از کارهای حسین خوشنویس‌زاده هنرمند اصفهانی و شاگرد میرزا آقا امامی و عباس ذوالفنون است. متن تابلو مجلس بزمی است که به شیوه مکتب اصفهان طراحی شده است. در این مجلس ۹ زن و مرد جوان کشیده شده‌اند که هریک با نوع لباس و رنگ و حالت بدن از دیگری متمایز شده‌اند و به وضوح تأثیر نقاشی‌های هنرمندان مشهور مکتب اصفهان مانند رضا عباسی و معین مصور را در طراحی آن‌ها می‌توان دید. طراحی شخصیت‌ها و طبیعت‌سازی پسزمینه با رنگ‌هایی پخته و هماهنگ با رنگ چرم به همراه قلمگیری‌ها و ساخت‌وسازی تأثیرگذار اجرا شده‌اند.

در کتیبه‌های دور تا دور نقاشی بیت‌هایی از خسرو و شیرین سروده نظامی با خط نستعلیق زیبا نوشته شده است. فضای داخل کتیبه‌ها و لا‌به‌لای خطوط به صورت کامل با نقوش اسلیمی و ختایی در زمینه قهوه‌ای پر شده است، اما در فضای بین کتیبه‌ها تشعیر با رنگ طلا و سفید دیده می‌شود.

قاب دور اثر نیز به صورتی هماهنگ با اثر تذهیب شده است و به این سبب هنرمند، امضایی جداگانه روی آن نوشته است. نقوش ختایی و ترکیب رنگ سرمه‌ای و طلا و گل‌های الوان این قاب را به اثری زیبا بدل کرده است.