درویش عبدالمجید طالقانی برجسته‌ترین خوشنویس خط شکسته نستعلیق در تاریخ خوشنویسی ایران به شمار می‌رود و نام او به عنوان نماد هنر شکسته‌نویسی درآمده است؛ چنان‌که نام میرعماد در خط نستعلیق و احمد نیریزی در قلم نسخ.

درویش در آغاز نستعلیق‌نویس بود و سپس به شکسته‌نویسی پرداخت و در این شیوه استاد مسلم شد. او اگرچه تنها سی‌وپنج سال زیست، اما در همین عمر کوتاه توانست در خط شکسته شیوه‌ای نو دراندازد. قواعد خط شکسته به واسطه خلاقیت درویش عبدالمجید تکامل و تعالی یافت و تثبیت شد و زیبایی و شیوایی‌اش به حد اعلی رسید.

آثار عبدالمجید در مجموعه‌ها و کتابخانه‌های مختلفی مانند کتابخانه ملی فرانسه، کاخ گلستان، موزه رضا عباسی، کتابخانه مجلس، کتابخانه ملی ایران و کتابخانه آستان قدس رضوی نگهداری می‌شود. قطعه حاضر نمونه ممتازی از خطوط درویش عبدالمجید است و به خوبی شیوه خاص و خلاقیت او را نشان می‌دهد. او این قطعه را در سال ۱۱۷۴ ه. ق در دارالسلطنه اصفهان برای یکی از دوستانش به نام مرتضی قلی بیکا کتابت کرده است. درویش بعضی از قطعات خود را چندبار امضا می‌کرد و در هریک نام خود را به صورتی متفاوت می‌نوشت. قطعه حاضر جزو قطعاتی از اوست که دو امضا دارد و از این حیث نیز حائز اهمیت است. بین سطرها به صورت کامل طلااندازی دندان‌موشی شده است. قطعه چند ردیف جدول طلایی و سبز و سرخ دارد و در نهایت حاشیه‌ای به رنگ سرمه‌ای آن را در بر گرفته است.