امضا: «نامی پتگر 1372» (پایین راست)
رنگ‌روغن و ورق طلا روی بوم
54×70 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1372
- اثر حاضر در کتاب «خواب و خیال، نگاهی بر آثار و اسناد خاندان پتگر»، به کوشش احمدرضا نوری (ص 185)، انتشارات پردیس دانش (1397) به چاپ رسیده است.

نقاشی‌های نامی پتگر بازنمایی اندیشه‌ورزی هنرمند از مفاهیم زندگی و اسطوره‌هاست. او تحت‌تأثیر پدر از نقاشی واقع‌گرا آغاز کرد و سپس به نقاشی انتزاعی تمایل یافت. در ابتدا به مکتب کمال‌الملک متمایل بود و اندک اندک به موضوعات تجریدی روی آورد؛ با این حال علاقه وی به ایران در همه آثارش مشهود است و نشانه‌های تصویری برآمده از فرهنگ ایرانی در آن‌‌ها به چشم می‌خورد. وی حضور مؤثری در آموزش نقاشی داشت.

برخورد آزادانه نامی پتگر در نقاشی حتی در شیوه رنگ‌گذاری‌اش نیز دیده می‌شود. چیره‌دستی او در نقاشی در امتزاج با برداشتش از اساطیر ویژگی منحصر به‌فردی به آثارش بخشیده است. شناخت معنای زن و بازتاب آن در نقاشی از دغدغه‌های مهم پتگر به شمار می‌رفت. زن در فرهنگ ایرانی و اسطوره‌ای دوران باستان نماد زیبایی، مهر و عشق، باروری، پاکی و عفاف محسوب می‌شود. از دید پتگر هنر وسیله‌ای برای رسیدن به روشن‌بینی و اشراق بود و این نکته در آثارش نیز متجلی می‌شود.

چنان‌که در اثر پیش رو دیده می‌شود، فیگورها به نوعی بیان تمثیلی با هویت شرقی تبدیل شده‌اند که وجه تمایز آثار او با آثار فیگوراتیو غربی است. این اثر شاخص خودنگاره‌ای است که در آن به آیینه روح مخاطب می‌نگرد. او در حال نقاشی روی بومی است که سطح آن دیده نمی‌شود، در حالی‌که یک زن چیزی در گوش او نجوا می‌کند. چشم‌های نقاش سفیدند، اما نگاه خیره او به آیینه در عین خاموشی گویاست. نگاه تغزلی هنرمند به سوژه زن در این اثر کاملاً هویداست. زن مانند جلوه‌ای از الهام‌بخشی در کنار او حاضر می‌شود و نجواکنان رازی در گوشش زمزمه می‌کند که حاصلش نگاه خیره، عمیق و بهت‌زده نقاش است. گویی هویت درونی‌اش فاش شده و با نگاهی آن جهانی به خود می‌نگرد؛ نه با چشم سر که با چشم دل. پتگر ذات عمل نقاشی را در این اثر برملا می‌کند، گویی به زبان تصویر رویکردش به کار نقش زدن را به مخاطب نشان می‌دهد و او را به سیر درونی و شناخت خویشتن فرامی‌خواند.