امضا: «داوود امدادیان 1354» (پایین راست)
رنگ‌روغن روی بوم
94×127 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1354

در میان خاندان‌های هنرمندان تجسمی ایران، هیچ نامی با چنین کیفیت و کمیتی، غیر از «امدادیان» ثبت و ضبط نبوده است. داوود امدادیان، از هنرستان هنرهای زیبای تبریز تا پاریس، سیر دقیق و عمیق هنرآموزی را طی کرد. او از پرکارترین نقاشان معاصر ایران و از نمایندگان نقاشان طبیعت‌گراست. پرداخت منظره در آثار او، البته به‌شدت بهره‌مند از نمادهای ایرانی توأم با استعاره‌هایی از عرفان است.

ایجاد فضاهایی تازه از طبیعت و بازسازی آن به شیوه‌ای نزدیک به کوبیسم، در اولین دوره آثار داوود امدادیان چشم‌گیر است، اگرچه خط‌های منحنی همچنان بیانگر احساس‌های هنرمند هستند و بر هندسه و منطق کوبیسم منطبق نمی‌مانند.

از مهم‌ترین دوره‌های آثار امدادیان که مفصل بین دوره‌های کاری اوست، منظره‌های پاریسی و محصول دوران اقامت هنرمند در فرانسه است. او منظره‌ها و چشم‌اندازهای آن جغرافیا را از زاویه دید یک هنرمند ایرانی نمایش می‌دهد که از نگاه اروپایی مغفول مانده است: بازسازی صحنه‌ها، با المان‌هایی در دقیق‌ترین موضع و در ترکیب با رنگ‌های درخشان ایرانی و شرقی.

اثر حاضر از افق‌های منحصربه‌فرد دوره منظره‌های فرانسوی داوود امدادیان است. انتخاب زاویه دید خاص به منظور دستیابی به عمق فضای دیداری، در عین و حین بزرگ‌نمایی درخت در پلان اول، توأم با قدرت بهره‌گرفتن از خطوط جزیی برای ایجاد سطح و حجم کلی، رنگ‌های درخشان در سایه ــ ترکیبی که ویژه آثار داوود امدادیان است ــ نیروی بالقوه و در ظاهر ایستای المان‌های این اثر را بالفعل و پرتحرک نمایش می‌دهند که ریشه در انرژی درونی خود تصویر دارند، وقتی تماشاگر در آن قدم می‌زند. امدادیان در طبیعت «درخت» را می‌ستود و اکنون او، درختی در پرلاشز است.