امضا: «اردشیر ARDESHiR.96» (پایین راست)
جوهر و آبرنگ روی مقوا
57×77 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1375

اردشیر محصص مهم‌ترین طراح و کاریکاتوریست معاصر ایران از خاندانی معتبر و اهل فرهنگ بود. او از آغاز، برخلاف مسیر عام و عامه و هنر حرکت کرد و هنر را «آیینه عقده‌ها، دردها و آرزوی مردم» تعریف می‌کرد. کاریکاتور را کتاب کرد و به گالری برد برای تماشا و فروش. سوژه‌های او، سوژه‌های اجتماع و اجتماعی بوده‌اند که در پرداخت هنرمند به‌شدت خاص تصور و تصویر شده‌اند. آن‌ها حتی در جمع، منزوی، تنها و سرگردان هستند؛ آن‌چه او «انسان اکنون» نام و معنا می‌دهد: طنزی تلخ و گزنده، گزیده اوست، فراتر از تعریف روزمره کاریکاتور آن‌گونه که کریم امامی او را «نیشطرح‌ساز» نامید.
اردشیر محصص، فرهنگ و هنر پیش از خود را دقیق دریافته بود؛ دریافت‌هایی از تاریخ، ادبیات، شعر و…. به چاپ سنگی، نقاشی عامیانه و قهوه‌خانه‌ای توجه داشت؛ هم‌چنین هنر آوانگارد معاصرش را کاوش کرده بود. ارزش و بیان خط در آثار محصص، منحصربه‌فرد است.
اغلب آثار اردشیر محصص، سیاه و سفید، تک‌خطی و در فضایی معلق ساخته شده‌اند، اما گرایش به نقاشی یا رنگ و مینیاتور، دوره‌هایی ویژه، به لحاظ کیفیت و کمیت را در آثار هنرمند، نما می‌بخشد که توأم شده است با ترکیب فیگورهای انسان ـ حیوانی و در تداوم این سیر و در دوره‌های پایانی آثار هنرمند، به موجوداتی سوررئال تغییر فرم داده‌اند.
اثر پیش رو نمونه‌ای منحصر از آخرین دوره‌های آثار هنرمند است که او دیگر، موجودات شخصی‌اش را می‌آفریند و نمایش می‌دهد: روح‌هایی سرگردان و منزوی در «آپارتمان خیابان سیزدهم نیویورک» که تناقض‌های درونی یک انسان را نمایندگی می‌کنند و اردشیر محصص توانایی غریبی در تصویرساختن آن‌ها دارد. این موجودات تحت نظارت نگاه فلسفی و جست‌وجوهای خلقت‌شناسانه اردشیر محصص، در آثار متأخرش، جان و جهان یافته‌اند؛ آن‌گونه که جواد مجابی می‌نویسد: این‌جا «طور دیگر به اردشیر بنگر!».