رضا درخشانی در خلق تابلوهای نقاشی خود، بداهه‌پردازی می‌کند و بدین طریق با ورود به ساحت شهودگرایانه هنر، اتفاق و حادثه ناخواسته را در شکل‌گیری اثر دخیل می‌کند که هم وابسته به نگرش‌های مدرنیستی است و هم از آن‌گرایی و شهود شرق‌گرایانه برخوردار است.
در اثر حاضر گلدان و گل که یکی از آشناترین مضامین طبیعت‌بیجان در همه ادوار تاریخ هنر نقاشی است، دیده می‌شود. در عین حال پرداخت به عنصر گیاهی به عنوان سوژه هنری ریشه در اسلیمی‌ها، ختایی‌ها، درخت نخستین و نگرش تزیینی هنر شرق دارد که بعدها بنیان اندیشه مدرنیستی را در دوره ویکتوریایی غربی پایه می‌گذارد. با این حال این عناصر تزیینی به واسطه نوع رنگ‌گذاری و حجم سطوح رنگی و رد قلم‌موها بر بستر بوم، از بیان تزیینی جدا شده و نگره‌ای اکسپرسیونیستی می‌یابد که در آن می‌توان حالت هنرمند در روند خلق اثر هنری را دنبال کرد. همچنین برخلاف تصویر حقیقی، در این‌جا نقاش گل و گلدان را به رنگ سیاه با ضربه‌قلم‌های برجسته و پرتحرک تصویر کرده و پسزمینه را به رنگ سبز. این واژگونی و جابه‌جایی نکته اصلی در دریافت اثر و متمایز ساختن آن از یک طبیعت‌بیجان ساده است. با جابه‌جا کردن این دو رنگ، فضای مثبت و منفی به یک میزان دارای اهمیت شده و آن‌چه هستی اثر را شکل می‌دهد در جمع این تضاد شگفت‌انگیز است که نمایان می‌شود. از سوی دیگر به تبعیت از سنت نگارش و خوشنویسی در نگاره‌های ایرانی، درخشانی از حروف در پایین تابلو و محل قرارگیری گلدان بهره گرفته، اما با عدم پرداختن به خوانش‌پذیری و عدم وفاداری به سنت نگارش خوشنویسی، بر بیان اکسپرسیونیستی نقاشی خود تأکیدی دوباره می‌کند.
