شهریار احمدی در تمامی دوران فعالیت حرفه‌ای خود تلاش کرده به تبعیت از سنت نگارگری ایرانی ارتباط میان تصویر و متن را در آثارش حفظ کند. این ارتباط به واسطه تأثیرپذیری از جنبش اکسپرسیونیسم انتزاعی، صورت جدیدی از هنر را پدید آورده که در عین فرم‌گرایی ناب، بیانگر مفاهیم شاعرانه نیز است. بدین جهت پرده‌های نقاشی شهریار احمدی را می‌توان صحنه رویارویی روایت و انتزاع دانست. شاخصه دیگر نقاشی‌های وی، کاربست ماهرانه رنگ‌های درخشان برگرفته از نگارگری ایرانی است. هنرمند به صورتی خودانگیخته به استفاده از پالت رنگی متنوعی دست می‌زند و بارها و بارها رنگی را بر روی رنگ دیگر می‌نشاند، فرم را با فرم دیگر می‌پوشاند و حاصل کار اشکال فرمیک هزارپاره‌ای است که در یک ترکیب منتشر، تجسمی نو از انهدام و انسجام مجدد را به زبان بصری ترجمه می‌کنند. این بودن و نبودن، پیدا شدن و محو شدن ریشه در اندیشه‌های عرفان ایرانی دارد که در زبان شاعرانی چون مولانا، حافظ و خیام به کلام بیان شده و در دنیای حاضر به واسطه نقاشی بازمعنا می‌شود. بافت حاصل از این نوع رنگ‌پردازی پی‌درپی به گونه‌ای است که فیگورهای انسانی و حیوانی را تا مرز انتزاع و جز‌نگری پیش می‌برد و در کنشی اکسپرسیونیستی معنایی نوین از فرم‌های ارگانیک را به نمایش می‌گذارد.
موضوع تابلوی پیش‌رو یکی از بنیادی‌ترین روایات مذهبی اسلامی، معراج حضرت پیامبر (ص) است. این واقعه تاریخی که پیش از این بارها به دست هنرمندان ایرانی- اسلامی تصویرگری شده، این بار توسط شهریار احمدی به شیوه‌ای نوین و امروزی بازنمایی می‌شود. روایت معراج، تمثیلی از گذر انسان از جهان ماده به عالم فراماده و ملکوت است و تلاشی به برقراری ارتباط با جهانی دیگر که از رنگ تعلق آزاد است. بدین واسطه وزن جهان در گذر به عالم بی‌زمان و بی‌مکان ملکوت از میان می‌رود و همه چیز در رویایی خواب‌گونه به تعلیق درمی‌آید. در این تابلو هنرمند به خوبی توانسته معانی مستتر در عروج به ماورای ماده را به واسطه رنگ و فرم بیان کند؛ انتخاب رنگ آبی به عنوان بستر تابلو نماینده آسمان بالاست. پیامبر سوار بر مرکب افسانه‌ای خود، براق و فرشتگان پیرامونش با ضربه‌قلم‌های پرشور لاجوردی و طلایی که هر دو نماینده رنگ‌های قدسی هستند، دیگر به وضوح مشخص نیستند و نقاش به انتزاعی ناب در بیان این مفهوم مذهبی دست یافته است.
کادر انتخابی او نشان از ترکیب‌بندی نقاشی‌های دیواری و کتاب‌آرایی ایرانی دارد. رنگ آبی مورد استفاده او که همان آبی آشنای مقدس در نگاره‌های کهن است و نیز طیف رنگ‌هایی که به طلایی نزدیک می‌شوند، همگی در تلاش برای رساندن خود از لایه‌های زیرین اثر به سطح نقاشی هستند. اما نقاش در نهایت این نمادها را در خدمت مفاهیم ذهنی و شخصی خود به‌کار می‌گیرد. او با نگاره‌ها، طراحی‌ها و تصویرسازی‌های کتاب‌های قدیمی بازی می‌کند و در نهایت پالتی بسیار رنگین ارایه می‌دهد.
ادوارد لوسی اسمیت ـ هنرشناس و منتقد هنری ـ درباره آثار شهریار احمدی می‌نویسد: «چنانچه آثاری را كه شهریار احمدی تاكنون پدید آورده از نظر بگذرانیم، سیر عدول تدریجی او از تأثیرات غربی و پیوسته ایرانی‌ترشدنش را شاهد خواهیم بود. امتیاز بزرگ کار شهریار احمدی آراستگی و رفتار نقاشانه‌اش است. او توانسته ظرافت جسورانه و چابکی قلمگیری ایرانی را به نحوی که با کار با اکریلیک روی بوم دمساز باشد، ترجمه کند. وام گرفتن از سبک‌ها و شیوه‌های قبل در هنر معاصر کم نیست، اما کار شهریار احمدی از این امر مبراست. او از قبل وام می‌گیرد؛ اما هرگز آن را تقلید نمی‌کند».
