نقاشی‌های ترقی‌جاه به تجسم رویایی از خاطرات اقلیم مادری می‌مانند که چشم‌اندازی نو و تصویری انتزاعی از طبیعت را به نمایش می‌گذارند. او با بهره‌گیری از نقشمایه‌های خیال‌انگیز دنیایی را به تصویر می‌کشد که فارغ از زمان و مکان است و گویی خاطره‌ای ازلی را به ذهن متبادر می‌سازد. فضایی سرشار از صلح و آرامش که سبکبال و فارغ از دغدغه‌های مادی است و روح را در آسمان خیال به پرواز در می‌آورد.
چنان‌چه در اثر حاضر نیز دیده می‌شود، ترقی‌جاه با استفاده از رنگ‌های گرم بر سطح روشن بوم تصویری خیال‌انگیز از یک فضای روستایی در دل کویر را مجسم کرده که در آن پرسپکتیو جنبه عینی ندارد و در یک حرکت بالارونده بناها را در کوه‌ها ادغام می‌کند. رنگ‌ها چنان رقیق‌اند که گویی همه چیز از زمین جدا شده و مانند ابر در آسمان به آرامی در حرکت است. فرم‌های منحنی طاق‌ها، گنبدها و کوه‌ها در لایه‌های مختلف طوری کنار هم قرار گرفته‌اند که یک ترکیب مواج از فضایی سرشار از نور، گرما و روشنی در پیش چشم مخاطب شکل داده‌اند؛ فضایی که جولانگاه خیال و احساس می‌شود و نوستالژی برگرفته از جغرافیای زیستی را به عالمی ورای طبیعت زمینی سوق می‌دهد. هنرمند با استفاده از لکه‌رنگ‌های آبی و سبز در پنجره‌ها و درها بر زمینه نارنجی قدری کنتراست رنگی ایجاد کرده و بر پویایی اثر در عین آرامش حاکم بر آن افزوده است، اما آن‌چه توجه مخاطب را به خود جلب می‌کند حضور اسب‌هایی است که از نقشمایه‌های پرتکرار و ثابت در آثار ترقی‌جاه هستند. اسب‌هایی که نجیب‌اند و در عین حال که به تجرید نزدیک می‌شوند، در این فضای سیال نشانگر حرکت و عروج به سمت حقیقتی هستند که گویی در پس پرده نقاشی نهان است. حقیقتی که فارغ از زمان و مکان ازل و ابد را به هم پیوند می‌زند. هنرمند همان‌گونه که از استعاره‌های ادبی و الگوهای سنتی نگارگری ایرانی تأثیر می‌پذیرد، در نقاشی به استعاره‌های تصویری هم می‌پردازد که در فرهنگ ادبی و عرفانی ایرانیان بسیار آشنا و ریشه‌دار است.
