در نگاه نخست به این تابلوی منظره محمود جوادی‌پور، بیش از هر چیز بی‌کرانگی، یکدستی و دورنمای مسحور‌کننده اثر، مخاطب را تحت تأثیر قرار می‌دهد. رنگ طلایی مزرعه و زرد خیره‌کننده خورشیدی اغراق‌آمیز، قصه‌ای از یک ظهر گرم تابستانی را روایت می‌کند. هنرمند در پلان نخست تصویر، مزرعه پهناور و انبوهی را نقاشی کرده و در ورای آن، با نشاندن خانه‌های کوچک پراکنده و تک‌درختان سبز، مرزی میان زمین و آسمان را تعریف کرده است. بیشترین سهم نقاشی، به آسمان روشن و یکدست اختصاص یافته تا خورشید فروزان در چنین شرایطی به اوج درخشش و تلألو برسد. ترسیم خورشید در سمت چپ تابلو و درنتیجه خروج اثر از تقارن، نشان از ذوق و عدم انقیاد هنرمند به قواعد ترکیب‌بندی دارد. خطوط مواج گندم‌زار، سیر متلاطمی را به سمت آرامش و ایستایی در انتهای چشم‌انداز طی می‌کند و بدین ترتیب آرامشی امن به بیننده منتقل می‌شود.
وقتی جوادی‌پور به دانشکده تازه‌تأسیس هنرهای زیبا وارد می‌شود، از طرفی میراث مکتب کمال‌الملک و گرایش‌هایی از منظره‌سازی و نقاشی طبیعتگرا بر فضای دانشکده حاکم است و از سوی دیگر، جریان هنر مدرن بسیاری از دانشجویان را به خود جذب کرده است. با این حال آن‌چه بیش از همه در کارهای جوادی‌پور و دیگر همنسلانش به چشم می‌خورد، رنگ‌ها و حال و هوای نقاشی ایرانی است، هر چند از بیان مدرن و اقلیمی متفاوت در کار استفاده شده باشد.
روایتی که سال‌ها پیش جوادی‌پور در خصوص دوره اقامت‌اش در امریکا نقل کرده، شرایط و چگونگی خلق اثر حاضر را به خوبی آشکار می‌کند. در واقع او اندکی پیش از انقلاب، در سال 1355 برای یک فرصت مطالعاتی یک ساله به امریکا می‌رود و در این زمان علاوه بر آشنایی و دیدار از موزه‌ها و مراکز هنری آن‌جا، تعدادی منظره، از جمله این اثر، با حال و هوایی متفاوت خلق می‌کند. منظره‌هایی که جوادی‌پور در امریکا ساخته، معمولاً فضایی فراخ و آرام دارند. خطوط و لکه‌های برجسته رنگ و ضربات قلم در نقاشی‌های گذشته او، در این دوره جای خود را به حرکات نرم قلم‌مو و سایه‌روشن‌های محو می‌دهند. او در خصوص خلق این آثار اشاره می‌کند که: «فضای وسیع و خلوت آثارم در امریکا، فضای بیرون شهر و مقابل خانه‌ای بود که در آن ساکن بودم. مقابل خانه ما مزرعه وسیع ذرتی قرار داشت که پشت آن چند ساختمان و درخت قرار داشت. در ورای آن‌ها تا چشم کار می‌کرد، دشت بود و آسمانی که در بالای آن تا به انتها می‌رفت، بی‌آن‌که کوهی ادامه نگاه را سد کند».
علاوه بر درک زیبایی‌های ذاتی اثر، دانستن روایت مذکور، لذت ناشی از مشاهده این نقاشی را دو چندان می‌کند. این خوش‌شانسی تاریخ هنر و موقعیتی نادر است که اکنون روایت هنرمندی بزرگ از ساخت اثری مشخص در اختیار دارد. روایتی که علاوه بر ارجاع به تاریخ و رفتارشناسی هنرمند، انگیزه دراختیار داشتن این اثر را نیز بیشتر می‌کند.
جوادی‌پور در دوره‌های مختلف کاری، طی چند دهه همچنان به نقاشی از طبیعت می‌پردازد که نقاشی حاضر یکی از شاخص‌ترین آن‌هاست.
