مجسمه‌های مفهومی کامبیز صبری که غالباً با فایبرگلاس و در کارهای اخیر در ترکیب با شبکه‌های توری فلزی ساخته شده‌اند، بازتاب رویکردهای پست‌مدرن در هنر مجسمه‌سازی ایران هستند. علاقه وی به تلفیق اشیا با فضاهای معماری و تاریخی و بسط و گسترش استعاره‌هایی که تعابیری از زندگی انسان معاصر و مسایل زیست وی در دنیای امروز را در کنار خاطره‌هایی از گذشته تصویر می‌کنند، باعث شده به نوعی بیان شخصی دست یابد که به موجب آن آثارش از دیگر آثار معاصر قابل تمیز می‌گردند. وی با تغییر ابعاد اشیا و عمارت‌ها و تلفیق آن‌ها با یکدیگر، هر شئی را از معنی و کاربرد اولیه‌اش جدا کرده و مفهومی جدید بدان می‌بخشد که یادآور برخی از آثار هنرمندان سوررئالیست است.
وی در جست‌وجوی روایت‌هایی است که از سویی ریشه در تاریخ و سنت‌های دوران گذشته دارد و از سویی دیگر بیانگر نوستالژی مردم ایران است که در بی‌توجهی‌های دهه‌های اخیر به میراث فرهنگی و شهرسازی، مجبور به ترک بستر زاینده فرهنگی خود شده است. بی‌‌آن‌که نسبت‌های زیست محیطی و روابط شهری واقعی خود را حفظ کرده باشد، بی‌تجربه عمیق و زیسته مدرنیسم، وارد جامعه پست‌مدرن شده و در این شرایط به منافع خصوصی و زودگذر که نقشی مخرب دارند، اهمیت می‌دهد. صبری درصدد است تا این حجم زیبا را که در بطن خود مفاهیم تلخی دارد، بدل به محور دوسویه دیروز/امروز کند و با ارزش‌گذاری این محور به یافتن سنتزی شایسته برای زمانه‌اش، یعنی هنر معاصر بپردازد.
کارهای جدید صبری ساختارها و شبکه‌هایی فلزی است که با معماری به تلفیقی غیرمعمول رسیده است و با گرایش مفهومی جدید که از حال و هوای معماری ایرانی حاصل شده، هنرمند تلاش دارد به بازنمایی حافظه بناهایی نمادین از دوره‌های تاریخی ایران برسد.
در اثر حاضر از مجموعه «جایی برای ایستادن» بخش‌هایی بی‌نظیر از معماری مناره‌ها و مقرنس‌های هندسی که صدها سال قبل و بدون استفاده از ابزار تکنولوژیک ساخته شده‌اند، همچون یک سیلندر که گویی در جهت بالا و پایین قابلیت جابه‌جایی دارد، یک شبکه فلزی مدرن را در برگرفته و این دو علیرغم تفاوت‌های زیاد به ترکیبی جدید رسیده‌اند، همچون جامعه امروزین ایران که در برخورد با بسیاری از پدیده‌های مدرن و جدید در سیالیتی متحیرکننده به سر برده و در این کش و قوس به دنبال جایی برای ایستادن است.
