امضا: «Davood Zandian 2021» (پایین چپ)
رنگ‌روغن روی بوم
200×260 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1400

داوود زندیان از جمله نقاشان دیاسپورای معاصر ایرانی است که در نوجوانی کار خود را با کشیدن پرده‌های قهوه‌خانه‌ای (به سبک دوره قاجار) در شهر اصفهان آغاز کرد و خیلی زود نقاشی فیگوراتیو و روایی را به‌طور خودآموز یاد‌گرفت. بعد از مهاجرت به اروپا، زندیان با مطالعه و جست‌وجو در دنیای نقاشی غرب و آزمودن سبک‌های نقاشان معاصر اروپایی، توانست سبک کار خود را پیدا کند.

نقاشی‌های زندیان فرآیندی از به تصویرکشیدن یک یا چند روایت، تا نمایشی از فیگورهای انسانی و اشیا در ترکیبی ساختارمند هستند. او به دنبال مکاشفه جهانی آشوب‌زده و قصه‌هایی چندلایه است. آن‌چنان‌که نقاشی نزد وی، به کشف خود و خاطرات از دست‌رفته سرزمین مادری و بازسازی یک فضای نوستالژیک با بهره‌گیری از امکانات بیانی هنر معاصر بدل شده است.

اثر حاضر در عین حال که تصویری از زندگی انسان معاصر است، در لایه‌های پیدا و پنهان خود ارجاعاتی صریح به شخصیت‌ها و خاطراتی گنگ از گذشته دارد. در این‌جا هنرمند نقاشی فیگوراتیو را مبتنی بر حالات روحی پرتره‌ها و با استفاده از رنگ‌های درخشان و تناسب‌های طبیعی نشان می‌دهد. ضخامت رنگ‌ها و ضرباهنگ جسورانه قلم نقاش، کل فضای بوم را در بر‌می‌گیرد تا تضاد وجود فیگورها و اشیا معنایی تازه بگیرند. در این میان، اشیایی همچون تفنگ و تپانچه در سمت راست تصویر و کمانچه و تنبک در دست نوازندگان در سمت چپ، حکایتی آشنا از لحظه‌ای ناپایدار و تراژیک از برگزاری یک مراسم عروسی و مرگ شخصیت‌های این رویداد در پایان کار دارد.

پرسپکتیو غیرعادی این نقاشی و چیدمان عناصر صحنه، در حرکتی سیال چشم بیننده را در سراسر نقاشی می‌چرخاند و فرم دایره‌مانند (احتمالاً حوض) در ژرفنای تصویر این حرکت را تکمیل می‌کند. لنز دوربین فیلمبرداری که برای ثبت این رویداد در گوشه پایینی نقاشی قرار گرفته، در نهایت ماهی‌های مرده و قطعه گوشت سلاخی‌شده را نشانه گرفته است. نقاش در این‌جا با این آمیختگی بصری و زبانی، مخاطب را به تجربه‌ سفری در زمان فرامی‌خواند ولی پاسخ قطعی را به او نمی‌دهد. چرا که نقاشی پیش رو، در حقیقت روایتی آشنا و نوستالژیک از جهان پیرامون است که در فاصله حسرت روزگاران سپری شده تا دشواری امروز، همچون عکسی فوری، موقعیت زندگی در جهان ایرانی را دوباره معنا می‌کند.