کاظم پسر بزرگ آقا نجف بود و بهترین پیروی سبک پدر محسوب می‌شد. او در فاصله سال‌های ۱۲۷۳ تا ۱۳۱۲ ه. ق فعالیت هنری داشت. اگرچه بیشترین فعالیت او در زمینه ساخت آثار مختلف لاکی مانند جلد، قلمدان، قاب‌آیینه و… متمرکز بود، اما گاه انواع دیگر هنری را نیز آزموده است؛ از آن‌جمله نقاشی‌های شش‌گانه آبرنگ درباره آداب و سنت‌های عروسی است. ذکر عبارت «به رسم ایران» در بعضی از این نقاشی‌ها نشان می‌دهد که آن‌ها را به سفارش یک حامی خارج از ایران کشیده است. با توجه به ارتباطات او و پدرش با امرای محلی هندوستان و انجام سفارشات هنری آن‌ها می‌توان احتمال داد که این نقاشی‌ها نیز برای یکی از آن‌ها تهیه شده باشد. این نیز ممکن است که یکی از سفارتخانه‌های اروپایی در ایران خواستار این نقاشی‌ها شده باشند.

نقاش موضوع هر مجلس نقاشی‌شده را به این صورت بالای آن نوشته است:

۱. آمدن داماد به رسم دست‌بوس به خانه مادرزن و صحبت داشتن با یکدیگر

۲. آمدن جماعت زنان از خانه داماد به خانه عروس به جهت بردن عروس

۳. عقد و اقرار شنیدن مجتهد از عروس و حاضر بودن پدر و برادر عروس

۴. قباله نوشتن محرّر در حضور مجتهد و اشخاص متفرقه و آوردن شیرینی

۵. دست به دست دادن عروس و داماد و جمع بودن زنان در مجلس

۶. شب عروسی و پیش‌دار نمودن داماد عروس را و آتش‌بازی نمودن جلوی آن‌ها

این نقاشی‌ها افزون بر جنبه‌های هنری و زیباشناختی، از لحاظ بررسی آداب و رسوم قدیم جامعه ایران و جامعه‌شناسی تاریخی نیز حائز اهمیت هستند و جزو اسناد تصویری فرهنگ ایران محسوب می‌شوند.