قالیبافی در تهران و حومه آن پیشینه بالایی دارد و ابزار قالیبافی مکشوفه در تپه‌های قیطریه به سده‌های 800 تا 1300 پیش از میلاد باز می‌گردد. در دوره قاجار به دلیل انتخاب این شهر به عنوان پایتخت، پیشرفت‌های محسوسی در آن به وقوع پیوست. از ابتدای حکومت پهلوی و با به قدرت رسیدن رضاخان، توسعه این شهر شدت یافت. از مهمترین اتفاقات این دوره، قالیبافی در زندان‌های تهران بود که برای مدتی کوتاه ادامه یافت و اصطلاح قالی‌های زندان‌باف در ادبیات فرش ایران از همین موضوع ریشه گرفته است. با اطمینان نمی‌توان این قالی را از گروه قالی‌های زندان‌باف تهران برشمرد، اما از نمونه‌های شاخص، زیبا و پرجاذبه آن عهد است. از این فرش به غیر از نمونه حاضر، تاکنون چهار نمونه دیگر در مجموعه‌های خصوصی شناسایی شده که یکی از آن‌ها در مجموعه پرویز تناولی نگهداری می‌شود.