در گذشته این پرده‌ها را در تالارهای درباری و یا زیستگاه مردم برخوردار و ثروتمند، همچنین در عمارت‌های مذهبی همچون عبادتگاه‌ها یا حرم پیشوایان دینی در آستانه دو فضا می‌آویختند. روشن است نقشه آن‌ها می‌بایست متناسب با روحیه حاکم هر مکانی طراحی شده باشد. در این پرده دو زن روی دو صندلی آراسته در باغ زیبایی که بی‌گمان کنایه‌ای از بهشت است نشسته‌اند. یکی از آن‌ها که در سمت راست قرار دارد در حال نواختن ساز است و آن دیگری آرام در حالی که گلی در دست دارد به شنیدن موسیقی مشغول. دو برکه آب که در آن سه قو و یک ماهی شنا می‌کنند و در کرانه برکه دو طاووس زیر پای هردو زن‌ که به بازنمایی فردوس ژرفای بیشتری داده‌اند دیده می‌شوند.‌ با نگاه به این صحنه‌پردازی می‌توان دریافت که این پرده را می‌بایست برای آویختن در تالاری درباری یا در دولت‌سرایی فاخر از آن دولتمردی شناخته‌شده و نه در مکانی مقدس بافته باشند. نکات بیشتری به‌ویژه در پیوند با اسطوره‌های ایرانی در این نقشه به چشم می‌خورد. از سوی دیگر چند ویژگی مهم در پیوند با فرم و ترکیب‌بندی در این پرده قابل بررسی است.

رنگ‌آمیزی با تضادی اندک و آرام که مخاطب را به دیدن کل مجموعه و نه متمرکز بر کانونی مشخص فرامی‌خواند امری شایسته درنگ است. همچنین به روشنی می‌توان دید که طراحی به شیوه نامتقارن نسبت به محور پرده از پایین تا آغاز قوس محراب انجام شده است، اما این ناقرینه بودن به کمک رنگ‌آمیزی مناسب جبران شده و به موازنه رسیده است. علیرغم فضای چیره بر این تابلو که پردیس را با ویژگی‌هایش به ذهن متبادر می‌کند، چهره دو زن، در تأمل و حیرت و نه شاد و پرهیجان به تصویر کشیده شده است.

از این دست پرده‌های گره‌بافته کمتر در مجموعه‌های خصوصی دیده شده و شمار بسیار محدودی از آن‌ها در موزه آستان قدس وجود دارد که برخی از آن‌ها اختصاصی و به انگیزه حرم سفارش داده شده و دارای کتیبه است. پرده حاضر، در نهایت تندرستی و بدون کوچکترین آسیبی نگاهداری شده است.