محمد مهدی باباخانی یکی از شناخته‌شده‌ترین هنرمندان قلمزن دوران معاصر ایران و بنیانگذار موزه سلطان‌آباد است. مطالعات عمیق و چیره‌دستی در طراحی و خوشنویسی، او را به هنرمندی صاحب‌سبک تبدیل کرده است. سبکی که به دلیل تازگی، انسجام و اصالت، نقش مؤثری در ترویج قلمزنی در ایران داشته است. یکی از آثار شاخص او از سال 1382 در سازمان مالکیت‌های فکری ملل‌ متحد در ژنو نگهداری می‌شود.

اثر حاضر که از جنس نقره و ملقمه طلا شده (خرد) با نگاه به جایگاه خورشید و خرد در فرهنگ ایران باستان، شعری از فردوسی و با الهام اثری از حسین بهزاد کار شده است. آرزوی تابش «خورشید خرد» بر سرزمین ایران با قلمزنی نقش خورشید در مرکز و در فضایی مطلاکاری‌شده که همان آسمان ایران است، به تصویر کشیده است. علاوه بر آن، در ترکیب این فضای طلایی با داستان‏های شاهنامه که در بخش زیرین آن قلمزنی شده‏اند، خورشید همانند مردمک چشم ایران به نظر می‏رسد.

چشمان حکیم فردوسی با ابهت، زیبا، اندیشناک و اندکی نگران، گویای روایت‏هایی هستند که او را به درد آورده‏اند. روایت‏هایی که در کنار جشن و سرور شاهانه، از «بی‏خردی» که سراسر داستان‏های او را به خون برادران، پدران و پسران آغشته است، سخن می‏گوید. نقوش دایره میانی، با اجرایی دقیق، حرکت ابرها، شیهه اسب‏ها، نعره شیران، چکاچک شمشیرها، پرواز سیمرغ، نعره کاوه و ضجه‏های رستم بر جنازه سهراب را بازگو می‏کنند.

گرداگرد دایره وسط، نقوش ختایی، به شیوه‏ امضای باباخانی، با گل‌های شاه‏عباسی، غنچه‏ها و برگ‏ها قلمزنی شده‏اند. پس از آن، هشت بیت از شاهنامه که در «ستایش خرد» سروده شده‏اند، به خط نستعلیق قلمزنی و مطلاکاری شده و آنگاه فضاهای میانی حروف و کلمات با ختایی‏های بسیار ظریف تکمیل شده است. امضای دیگر هنرمند را می‏توان در نحوه ترکیب‏بندی نقوش دایره شانزده قسمتی، دورتادور تابلو مشاهده کرد؛ چیدمانی لطیف و دقیق از اسلیمی و ختایی در کنار و در درون یکدیگر.