مهمترین جنگ نادرشاه، فتح هند در سال ۱۱۵۱ ه.ق بود. در جنگ کرنال، ارتش محمدشاه گورکانی در مدت کوتاهی شکست خورد و دهلی به تصرف نادر درآمد. بدین ترتیب پیروزی نادر الهام‌بخش نقاشان شد تا هریک آن را از دریچه خیال خود به تصویر بکشند.

حیدرعلی در تذهیب و کشیدن گل و مرغ و منظره‌پردازی و تصویرسازی جانوران و مجالس رزمی و بزمی دستی توانا داشت. او پیرو مکتب آقا نجف بود و در ساخت انواع آثار لاکی مانند قلمدان و تابلو و قاب‌آیینه متبحر بود. آثار شناسایی‌شده از او در فاصله سال‌های ۱۲۷۹ تا ۱۲۹۷ ه. ق ساخته شده‌اند.

حیدرعلی به نقاشی‌های پرکار و ظریف با تعداد شخصیت‌های زیاد علاقه‌مند بود. تابلوی او از جنگ کرنال یک نمونه خاص و ممتاز از شیوه اوست که از لحاظ پرکاری و کثرت شکل‌ها اهمیت خاصی دارد؛ به‌خصوص که اجرای این تعداد تصویر روی کارهای لاکی با این دقت و ظرافت کم‌سابقه است. طراحی بسیار پرکار که سپاهیان ایران و هند را با تمام ساز و برگشان به تصویر کشیده، به زیبایی رزم و ستیز این دو سپاه را به بیننده القا می‌کند. صورت‌سازی و ساخت‌وساز عالی و درک درست از رنگ‌ها نیز به خوبی قدرت قلم حیدرعلی را نشان می‌دهد. دور تا دور نقاشی با یک زنجیره طلایی و جدول تزیین شده است. رقم نقاش با طلا در بالا سمت چپ نوشته شده است.

حیدرعلی در تصویرگری این نوع مجالس پرکار و پرپرسوناژ تحت‌تأثیر پدرش محمداسماعیل، نقاشباشی دوره ناصرالدین‌شاه بود. از محمداسماعیل صندوقچه‌ای با صحنه محاصره هرات به دست محمدشاه در دست است که اکنون در موزه تاریخ برن سوییس نگهداری می‌شود.