امضاء: «FARAji» (پشت اثر)
رنگ‌روغن روی بوم
60×90 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1344

ابراهیم فرجی، نقاش و فیلمساز فارغ‌التحصیل سینمای دانشکده هنرهای دراماتیک، اولین بار نقاشی‌هایش را به طور انفرادی در سال 1344 به نمایش گذاشت. تأثیر نگاه سینمایی را در موضوعات نقاشی‌های او می‌توان دید. نگاه فرجی به نقاشی با جریان متداول آن سال‌ها یعنی نقاشی سقاخانه بسیار متفاوت بود. او در دوره‌هایی از آثارش مسئله فرم هندسی و رنگ‌گذاری‌های تخت را تجربه می‌کند و به موضوع طبیعت‌بیجان می‌پردازد اما پرتره‌ها عمده‌ترین آثار او هستند. فرجی بیش از هرچیز تکچهره خودش را نقاشی کرده است. گاه خود را در جایگاه مسیح یا پاپ قرار داده و گاه کله سالوادور دالی را در دست گرفته است. زمانی همچون ونگوگ کلاهی بر سر دارد و زمانی دیگر در شمایلی مذهبی اجزای صورت خود را ترسیم نکرده است. در اثر حاضر که میانسالی نقاش را نشان می‌دهد ضربه‌قلم‌های تند و اکسپرسیو، تکچهره‌ای درهم‌ شکسته را نشان می‌دهد. او در این اثر نیز همچون بسیاری از تکچهره‌هایش واقعیت را با تلخی پیش روی بیننده می‌گذارد. چهره نقاش، تب‌آلود و درمانده به نظر می‌رسد. رنگ سبز تند لباس تا پسزمینه ادامه یافته و با هم یکی شده‌اند. رنگ چهره و پیراهن، چرک و خنثی هستند. چشمان چهره با رنگی تیره در گودی حدقه فرورفته و حالت ابروها و خطوط پیشانی از نوعی رنج و اندوه حکایت می‌کند. ابراهیم فرجی به اعتقاد هانیبال الخاص طراحی برجسته بود و در شناخت کمپوزیسون و موضوع رتبه بالایی را به دست می‌آورد[1]، اما همچون بسیاری از نقاشان منفرد دهه‌های چهل و پنجاه شمسی به خوبی شناخته نشد و قدر ندید.

[1] . الخاص، هانیبال (1351) کارنامه نقاشی و نقاشان، روزنامه کیهان، 24 اسفند.