رضا بهاروند پس از دوره‌ای نقاشی انتزاعی، موضوعات اجتماعی و سیاسی را دستمایه نقاشی‌های خود قرار داد. پرچم‌ها و موشک‌هایی که به شکل پروانه‌هایی رنگین درآمده‌اند از اولین مجموعه‌ها با چنین مضامینی بودند. سپس مجموعه «طبیعت بی‌جان‌ها» را آغاز کرد که تا به امروز ادامه یافته است. او درباره این مجموعه می‌گوید: «برای کار از تصاویر جنگ‌هایی که در این سال‌ها در کشورهای سوریه، عراق، افغانستان و دیگر کشورهای خاورمیانه در جریان بوده است، استفاده کرده‌ام که خراش خورده و مخدوش شده‌اند. روند تولید هم جزوی از اثر است و کار از دو قسمت اصلی یعنی پسزمینه که نقاشی واقعگرایانه از صحنه جنگ است و بخش دوم که در پیشزمینه است و تصاویر فانتزی از اشیا را دربرمی‌گیرد، تشکیل شده است. در واقع آثار ترکیبی از تصاویر واقعی و ویترینی در کنار هم است».

بهاروند با ارجاع به ژانر نقاشی «طبیعت بی‌جان» که سابقه‌ای دیرینه در نقاشی جهان و ایران دارد، آثارش را در معنای لغوی این ژانر می‌داند. در کارهای او اثری از انسان نیست و همه اشیای پیشزمینه که با رنگ‌های درخشان اکلیلی کار شده‌اند، دکوراتیو هستند، اما یک بی‌جانی مطلق در آثار وجود دارد. او در پیشزمینه کارش اشیایی مرتبط با زندگی تجملی را به مخاطب ارایه می‌کند که نه تنها هیچ گزندی از تخریب ندیده‌اند، بلکه ساخت‌وساز با ماده اکلیلی به آن‌ها شأنی ویژه بخشیده است. اما در پسزمینه فضای شهری جنگزده با دقت و وسواس نقاشی شده است. این ویرانه‌ها ماحصل انسان‌هایی است که تصویر آن‌ها در نقاشی‌های رضا بهاروند غایب است.