آثار ضیاءپور، بخش مهمی از جلوه خالص مدرنیسم ایرانی به شمار می­‌آیند. شکل­‌های هندسی رنگینی که در این اثر مشاهده می­‌شود، در واقع نخستین نگاه کوبیستی یک نقاش ایرانی به فرم و ماهیت ساختاری آن است. به عبارت دیگر این اثر و به طور کلی این طیف از آثار ضیاءپور را باید اولین مواجهه جدی جامعه تجسمی ایران با سطح‌گرایی و انتزاع ناب اروپایی دانست. اگرچه اطلاق نقاشی کوبیستی به این اثر ممکن است خوانشی ناتمام باشد، اما باید اذعان داشت که سرانجام تأثیرات مفاهیم کوبیستی فرم، برای نخستین بار توسط ضیاءپور در هنر تجسمی ایران بازتاب می‌یابد. اشکال مربعی که اثر پیش‌­رو را به قابی چند پاره و مشبک بدل ساخته، دقیقاً حاصل نگاه هنرمندی است که از بازنمایی طبیعت­‌گرایانه سوژه سر باز می­‌زند و در برابر سنت­‌های دیداری عصر خود عصیان می­‌کند. هنرمند با شناختی که از آموزه­‌های مدرسه­ عالی هنرهای زیبای پاریس کسب کرده، با نگاهی آکادمیک، اثر را به تعادل در رنگ و فرم می­‌رساند. در واقع همان قدر که فرم هندسی در این رفتار نقاشانه حائز اهمیت است، در هم‌نشینی رنگ­‌های آبی، سبز و قرمز نیز مراعاتی هنرمندانه به کار رفته است. در نتیجه رنگ‌­ها با حرکتی نرم و آهسته از گرمی به سردی می­‌گرایند تا اینچین نسبت رنگ به فرم در اثر تعدیل یابد؛ اما همچنان کانونی گرم و تپنده در سمت راست، نگاه بیننده را به خود می­‌کشاند.‌
ضیاءپور شناختی عمیق و مطالعاتی گسترده در فرهنگ فولکلور یا مردمی ایران دارد. این نگاه تقریباً در تمام دوره­‌های کاری او، به ویژه در نقاشی­‌های فیگوراتیو، منعکس است و نیز همواره تلاشی در ایرانیزه کردن مدرنیسم وارداتی توسط او دیده می­‌شود. در اثر حاضر نیز کاربست نگاه بومی نقاش در فرم مشهود است؛ به طوری که تأثیراتی از معماری کهن ایران و نیز شبکه­‌بندی در سطوح تزیینی و فضاهای سنتی و کاربردی در آن احساس می­‌شود.
اهمیت این اثر را علاوه بر ویژگی­‌های زیباشناختی آن، باید در شخصِ جلیل ضیاءپور و تحولاتی که او در این برهه از تاریخ نقاشی ایران به وجود می­‌آورد دانست. جلیل ضیاء‌پور به عنوان نخستین گروه هنرآموخته در دانشکده هنرهای زیبای تهران هنگام تحصیل در اروپا با سبك كوبيسم آشنا شد و اين روش را مهم‌ترين راه براي نوآوري در نقاشي ايران و باز کردن مسيري تازه در هنر به شمار آورد. اهميت ضياءپور در تاريخ نقاشي مدرن ايران به آثار هنري‌اش محدود نمي‌شود. او پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۲۸ با هم‌فکرانش به تأسیس انجمن هنری «خروس جنگی» که مجمعی پیشرو در زمینه طرح عرصه‌های هنر نو خاصه ادبیات، تئاتر، موسیقی و نقاشی بود و نیز چاپ مجله‌ای با همین نام اقدام کرد. وی هدف انجمن خروس جنگی را «مبارزه در برابر کهنه‌پرستی و سنت‌گرایی به دور از واقعیات زمانه» بیان کرده و شعری از فرخی سیستانی را به عنوان شعار انجمن برگزيده بود:

                        فسانه گشت و کهن شد حدیث اسکندر                 سخن نو آر که نو را حلاوتی است دگر

او با ايراد سخنراني، تأليف مقالات و برپايي نمايشگاه‌هايي كه بعضاً با برخوردهاي سرسختانه مطبوعات و هنرمندان سنت‌گرا و مسؤولان حكومت وقت روبه‌رو مي‌شد، مي‌كوشيد هنر مدرن را در ايران تثبيت و تبيين كند.
وی در طول فعالیت هنری خود به عنوان نقاش، همواره به عنوان سردمدار نوگرایی و اشاعه‌دهنده هنر مدرن مطرح بوده و آغازکننده نقد هنری در ایران است. ضیاءپور در چهار جبهه به مبارزه پرداخت: مقلدان شیوه‌های گذشته، مدرنیست‌های بی‌ریشه برگشته از خارج، واپس‌گرایان توده‌ای، پی‌گیران روش کهنه اروپایی. سعی او بر این بود که با تکیه بر ظرفیت فرهنگ بومی، هویت ایرانی را حفظ کند اما با زبان جهانی سخن بگوید و آن را عرضه دارد و در نهایت فرهنگ ایرانی خویش را تعالی بخشد.