Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Search in posts
Filter by Categories
آذر 1402
بهمن 1402
تصویری
تیر 1396
تیر 1397
تیر 1398
تیر 1401
تیر 1402
خبر و رسانه
دی 1395
دی 1396
دی 1397
دی 1398
دی 1399
دی 1400
حراج هنر مدرن ایران - دی 1400

37   حسین کاظمی (1375-1303)

فهرست آثار

اطلاعات اثر

عنوان اثر : بدون عنوان

امضا:«2537 کاظمی-ح» (پایین چپ)
رنگ‌روغن و جسو روی تخته سه لا
92×128 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1357
پیشینه:
این اثر در اکتبر 2010 در حراج کریستیز دوبی و در سال 1397 در نهمین حراج تهران ارایه شده است.

برآورد قیمت

15000 - 10000 میلیون ریال

قیمت فروش

قیمت فروش : 13,500,000,000 ریال

درباره اثر

حسین کاظمی همچون برخی از هم‌نسلانش در جست‌وجوی یافتن چشم‌اندازی نو در عرصه هنر انتزاعی بود و در همین مسیر به اقتباس از نوعی اکسپرسیونیسم انتزاعی روی آورد. او در این دوره، انسان و سنگ را مضمون کار خویش قرار داد، سپس آن‌ها را تبدیل به گل و سنگ کرد. نقاشی‌های اولیه بسیار واقع‌گرایانه بودند، اما به تدریج ساده‌تر و نمادین به تصویر کشیده شدند. کاظمی با درکی درست از نقاشی آبستره و با تمرکز بر روی موضوع «گل و سنگ»، آن‌ها را بارها و بارها و به شکل‌های مختلف در ساختار انتزاعی نقاشی‌هایش آزمود. کاظمی در آغاز متأثر از فضای آثار مارک روتکو بود و در نهایت به زبانی شخصی در کار نقاشی دست یافت.

جلال ستاری، نویسنده و پژوهشگر برجسته، درباره این دوره از آثار کاظمی می‌نویسد: «مضمون [گل و سنگ] دیرزمانی به صورت تقابل دو بن اصل یا دو مبدأ تصویر شده، چنان‌که گویی نشان از دوگانگی و نزاعی برنخاستنی دارند و آن دو تا دنیا دنیاست با هم در ستیز و آویز خواهند بود. حسین روزگاری دراز با این تضاد و تعارض درگیر بوده است و تنشی که آن نزاع برمی‌انگیزد، در کارهای همان دوران به خوبی جلوه‌گر است و به گمانم چنان قوی است که رنگ‌آمیزی را چون خوره می‌خورد و یا به بیانی دیگر همه چیز را تقریباً به دو رنگ متمایز و یا یک رنگ با دو رنگ‌درجه نمایش می‌دهد».

اثر حاضر از برجسته‌ترین نمونه‌های همان مجموعه و متعلق به سال 1357 و آخرین سال‌های حضور نقاش در ایران است. گل و سنگ به ساده‌ترین و خلاصه‌ترین شکل خود رسیده‌اند، چنان که دیگر جز بافت زبر و خشن آن نشانه واضحی ندارند. بافت اسفنجی در میانه اثر متمرکز شده و به کناره‌ها گسترش نیافته است. کار دارای ترکیب‌بندی قرینه عمودی است که به اثر استحکام و آرامش خاصی بخشیده است. این سطوح سفید چون پهنه زمینی به نظر می‌رسند که در بالا ماه و در پایین برکه آب را در آغوش گرفته است. این اثر شاید یکی از تغزلی‌ترین نقاشی‌های حسین کاظمی باشد که در عین آن‌که اثری کاملاً انتزاعی است، می‌توان چون شعری عاشقانه آن را خواند.

جهان خیال‌انگیزی که کاظمی در این اثر ارایه کرده، به مکان مشخصی ارجاع نمی‌دهد. این جهان تصویری از یک فضای کیهانی است که با بافت‌هایی هنرمندانه از دل رنگ‌های اندک هویت می‌یابد و هر جزء به دیگری معنا می‌بخشد و در تمامیت اثر علاوه بر روح زیبایی‌شناسانه بصری که نشانه تسلط هنرمند است، لایه‌های فراوان معنایی را در اختیار مخاطب قرار می‌دهد.