سونیا بالاسانیان از جمله بانوان هنرمند ایرانی است که درخشش آثارش در بازارهای بین‌المللی مبین پویایی دستان هنرمند و ذهن خلاق وی در دوران حاضر است. او که در عالم شعر، موسیقی و تئاتر نیز تجربیات هنری قابل توجهی دارد، هنر نقاشی خود را نیز برآمده از همین دستاوردها می‌داند. ریتم تکرارشونده با ضرباهنگ‌های آرام، در کنار رنگ‌های لطیف و شاعرانه با درکی صحیح از عناصر بومی و معماری، نشانگر جستارهای عمیق هنرمند در تجربیات زندگی قومی و شخصی خویش است.هویت چندگانه هنرمند که برآمده از تولد در ایران، ارمنی‌تبار بودن و تحصیل در امریکاست، به خوبی در آثار مینیمالیستی وی نمود یافته‌اند. در اثر حاضر ضرباهنگ بصری در خطوط آجرچین، مرز میان آبی، اخرایی، خاکستری و سفید را طی می‌کند و فرم‌هایی از دیوارهای کهنه تا کاشیکاری‌های حوض‌های معماری کلاسیک ایرانی را تداعی می‌کند. از سوی دیگر بازگشت به اشکال بنیادین هندسی و دوری از طبیعت‌گرایی و بازنمایی امر واقع، ماحصل آموزش‌های هنرمند در دنیای هنر غرب است که با عرفان شرقی می‌آمیزد.فرم مربع شکل بوم، در کنار شکل دایره تکرارشونده، یادآور مفاهیمی قدسی و عرفانی مانند مَندَلَه در حکمت شرقی است. دایره کانونی با ریتمی افزاینده، میل به گسترش دارد؛ از سویی نوع خطوط تکرارشونده آن، یادآور آجرچینی‌های معماری بومی ایرانی است و بدین جهت اثر حاضر را می‌توان لحظه گذر از امر واقع به انتزاع دانست که ماده در آن ماهیتی معنوی می‌یابد و همزمان نوعی آرامش، حس بهت و تحسین را به مخاطب انتقال می‌دهد.اصل وحدت‌گرایی به عنوان یکی از اصول هنر ایرانی – اسلامی، در تولید اثر پیش‌رو در دستان هنرمند نقاش و در کاربستی مدرنیستی بازآفرینی می‌شود. ترکیب‌بندی متقارن و خلاصه شده، با ریتمی حاصل از ضخامت‌های مختلف رنگی، از بالاترین قسمت کادر آغاز شده و چشم را به آرامی رو به پایین سوق می‌دهد. در عین حال از میانه تابلو، ریتم رنگی با درجات مختلف خاکستری به آرامی هرچه تمام‌تر با رنگ روشن زمینه پیوند می‌خورد و در آن حل می‌شود؛ به طوری که نگاه بیننده، دوباره رو به مرکز دایره نخستین در بالا هدایت می‌شود و در همین آمد و رفت، اصل وحدت در کثرت بارها و بارها متجلی می‌شود. بالاسانیان به خوبی بر چنین تأثیراتی از هنر سرزمین مادری و فرهنگ بومی خود واقف است و در توضیح این نگرش می‌گوید: «به طور کلی در بناهای آجری نوعی ریتم و یکنواختی هست: عناصر کوچک [آجر‌ها] انگار تا ابد تکرار می‌شوند و ریتم ذاتی شعر فارسی را به یاد ما می‌آورند. آن‌ها همچنین حال و هوای احساسات پیوسته و بی‌پایان سوگواری یا حتی لذت درونی را منتقل می‌کنند. شکل گنبد همچنین نمادی از حفاظت به تمام معنا و همین طور تمرکز بر چیزی است که شاید باری تعالی باشد یا هر چیزی که بیننده بتواند تصور کند» .
