امضا: «محمود زنگنه» (پایین راست)
رنگ‌روغن روی بوم
۱۱۶×۹۲ سانتیمتر
تاریخ اثر: ۱۳۵۵
پیشینه:
این اثر در سال 1398 در یازدهمین حراج تهران ارایه شده است.

محمود زنگنه را می‌توان نقاش فضاها و فرهنگ روستایی نامید. وی فضاهای فراموش‌شده و نوستالژیک را دوباره می‌سازد و با ذوق و هنر خویش به آن‌ها جانی دوباره می‌بخشد. نقاشی‌های او در عین بازنمایی واقع‌گرایانه از واقعیت فاصله می‌گیرند. نحوه بازی او با سایه‌روشن، با پالت رنگی محدود و استفاده از رنگ‌های خاکی، توهم یک نقاشی سه‌بعدی را در ذهن مخاطب ایجاد می‌کند. به خاطر این جلوه‌های واقعی و درعین‌حال خیال‌انگیز، آثار محمود زنگنه با شیوه رئالیسم جادویی شناخته می‌شود.

چنان‌که در اثر پیش رو دیده می‌شود، قلعه‌ای درخشان روی یک تپه خودنمایی می‌کند. گویی سرمنزل مقصود است و در میان کوه‌ها می‌درخشد. آن‌چه بیش از هر چیز جلب توجه می‌کند، راهی است روشن که بی‌اعتنا به پستی و بلندی‌ها، در تمام پیچ‌وخم‌ها به نحوی جادویی هموار به نظر می‌رسد. افرادی نیز در این راه به سمت قلعه در حرکت هستند که با ضربه‌قلم‌ها و لکه‌های رنگی شکل گرفته‌اند.