امضاء: «M.CHAHBAZian Isfahan 74» (پایین راست)
آبرنگ روی مقوا
54×42 سانتی‌متر
تاریخ اثر: 1353

- این اثر در کتاب " برگزیده آثار نقاشی میشا شهبازیان" (روی جلد) به کوشش جواد مجابی و ژانت لازاریان، انتشارات یاس نگار (1394) به چاپ رسیده است.

آبرنگ‌های میشا شهبازیان همان‌طور که در این اثر به خوبی دیده می‌شود، در نهایتِ وضوح و شفافیتِ رنگ‌ها و تسلط استادانه بر اين ماده رنگي فرار و سيال هستند. شهبازیان با شناخت درستی که از رنگ‌های سیال و مهارناپذیر آبرنگ دارد، از حداکثر قابلیت‌های این شیوه نقاشی بهره می‌برد. لکه‌های رنگی قاطع و درخشان او، در زمانی کوتاه به ساخت شکل یا منظره‌ای استوار، دست پیدا می‌کنند. باید در نظر داشت که مهار رنگ‌هایی اینچنین بر زمینه مرطوب کاغذ، کاری بسیار دشوار است که البته شهبازیان در آثار آبرنگی خود به خوبی از پس آن برمی‌آید. کنترل آبرنگ و تسلط بر این شیوه نقاشی، دقیقاً مانند لحظه یا «آنی» است که شعری ناب در ذهن شاعر ساخته می‌شود، اثری هنری شکل می‌گیرد و زیبایی نابی از عدم به وجود می‌آید كه بسيار سریع، ظریف و شکننده مي‌نمايد. از مهم‌ترین ویژگی‌های آثار شهبازیان، ساخت فرم‌های تصویری با طراحی درست، تنها با چند لکه رنگی است. مثل لکه‌های زرد و نارنجی و اُکری که برگ‌های این درختان تنومند را ساخته و یا لکه‌هایی که به بوته‌ها و عناصر معمارانه اثر شکل داده است. از رنگ‌ها، فضاسازی و آفتابی که بر منظره تابیده شده، حس معنوی مدرسه چهارباغ در شهر اصفهان به خوبی دریافت می‌شود.
از آنجایی که خاستگاه میشا شهبازیان و برخی دیگر از نقاشان ارمنیِ آبرنگ‌کار شهر اصفهان بوده، این هنرمندان به نقاشان «مکتب آبرنگ اصفهان» یا «نقاشان جُلفای نو» شهرت دارند. ویژگی اصلی کار آنان، رواج منظره‌نگاری در فضای باز، ثبت ویژگی‌های بومی مناظر و ابنیه تاریخی ایران است. این نقاشان ارمنی، با آثار و آموزش‌هاي خود به استفاده و رواج تکنیک آبرنگ در ایران رونق بسياري بخشیدند.
در آثار شهبازیان، بخش زیادی از مناظر شهری و روستایی ایران، به شکلی مستند، به ثبت رسیده است. بُقاع متبرکه و اماکن تاریخی ایران نیز، همچون اثر پیش‌رو، موضوع بسیاری از آثار اوست. به موجب پُرکاری و تنوع آثار، روایت ساده‌ای از مناظر، عمارات، چهره‌ها و زندگی گوشه‌وکنار ایران در آثار وی قابل مشاهده است.