امضا: «بیتا فیاضی 1400 2/2 2022» (روی اثر)
برنز
38×40×150 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1400
شماره 2 از تعداد 2 نسخه

بیتا فیاضی در بازنمایی پیکره‌های انسانی تلاش می‌کند با پرداختن به اموری عادی، توجه مخاطب را به امری روزمره و آشنا جلب کند که در عین حال می‌تواند مورد نقد نیز قرار گرفته و گاه مفاهیم از پیش‌تعریف‌شده را متحول سازد. این رویکرد که ریشه در گرایش‌های نئوپاپ در هنر معاصر دارد، با به میدان آوردن امر به حاشیه رانده‌شده تلاش می‌کند به امور فرعی، اصالت داده و بدین طریق مفاهیمی را که در یک فرهنگ، عادی و پیش‌پا افتاده است، جهانی کرده و باب رویکرد انتقادی به آن را بازگشاید.
در اثر پیش رو مفهوم انسان، همان امر فراموش‌شده و به حاشیه رانده‌شده است که در انواع برچسب‌های زبانی، قومیتی، نژادی و جنسیتی پنهان مانده و مفری برای بیان نمی‌یابد. هنرمند با حذف تمامی این برچسب‌ها انسان را به مثابه انسان و فارغ از هر نوع صفت تجسم کرده است. متریال برنز که به واسطه چکش‌کاری و ایجاد سطوح صیقلی از دیرباز مورد توجه هنرمندان مجسمه‌ساز بوده، این‌بار در دستان فیاضی مواجهه‌ای ناملموس می‌یابد. هنرمند نه تنها تلاشی برای ایجاد سطوح صیقلی نکرده، بلکه بدن پیکره‌ را با خلل و فرج فراوان شکل داده است. نوع پرداخت اکسپرسیونیستی این پیکره، یادآور مجسمه‌های آلبرتو جاکومتی است که در نیمه دوم قرن بیستم، ذات آدمی، حقیقت وجودی و ناایستایی او را بعد از بحران‌های حاصل از جنگ جهانی نمایش می‌داد.
پیکره برنزی پیش رو در دستان فیاضی فرم انسانی را دارد که گویی از بشکه استوانه‌ای پایین، رستاخیز کرده و یکی از پاهایش هنوز در پایه گرفتار است. هنرمند با حذف پرداختن به هر نوع جزییات در پیکره، تلاش دارد مفهوم انسانی را در خالص‌ترین حالت خود بازنمایی کند. از این‌رو نه تنها خبری از ظرافت‌های تحسین‌برانگیز بدن آدمی نیست، بلکه حتی جنسیت، سن و قومیت و تاریخ پیکره حذف شده و گویی تنها سایه‌ای از ذات تجسم یافته است.
در دنیای حاضر هر چیز حتی موجودیت انسان، در نسبت با رسانه معنا می‌شود، از این‌رو همه چیز نه در حالت نمود، بلکه به مثابه امری وانموده تعریف شده که ماحصل الگوواره‌های مد روز و برآمده از پیش‌متن‌های رسانه‌ای است. اگر در عالم معاصر، هنر بستری برای تفکر و تعمق در ایده‌های ذهنی در نظر گرفته شود، هنرمند می‌باید فرم اثر را به نحوی شکل دهد که با فاصله گرفتن از امور زیبایی‌شناسانه صِرف، ذهن مخاطب را به سوی اندیشه انتقادی هدایت کند. بیتا فیاضی تلاش می‌کند با استفاده از فرم‌ها و موضوعات چشم‌آشنا برای مخاطبان خود، در عین آن‌که از هنر به مثابه امر نخبه‌گرا فاصله می‌گیرد، زمینه تفکر در امور زیسته و روزمره را به ساده‌ترین حالت ممکن فراهم آورد. در این میان، پیکره رنجور و خمیده انسانی برنزی فاقد هر نوع تجمل‌گرایی، تزیین و پرداخت دقیق، فرصتی است برای اندیشه در ذات و حقیقت آدمی که شاید در هیاهوی رسانه‌ای امروز، موجودیت حقیقی خود را گم کرده است.