آثار محمد احصایی را می‌توان صحنه رویارویی سنت و مدرنیته در قالب خوشنویسی و نقاشی به‌شمار آورد. وی با بهره‌گیری از اصول زیباشناسی، خوشنویسی و نقاشی را در هم می‌آمیزد و کیفیتی بصری خلق می‌کند. برخلاف بسیاری از هنرمندان نقاشیخط، برای احصایی صرفاً فرم حروف اهمیت ندارد، بلکه با استفاده از کلمات و عبارات سعی در نمایان ساختن محتوای حروف نیز دارد. او با رویکردی نقاشانه به گفت‌وگو میان سنت و مدرنیته می‌پردازد و ذهن مخاطب را به چالش می‌کشد.
در اثر چهار لته حاضر هنرمند به نگارش عبارتی پرداخته که در مجاورت بازی‌های فرمی و رویکردهای نقاشانه محتوای آن نیز حائز اهمیت است و خوانایی دارد. کلمه «الله» و عبارت «لا اله الا الله» در اثر جاری می‌شود و به واسطه ضربه‌قلم‌های اکسپرسیو، پرده از حقیقتی بر می‌دارد که در عین سادگی، پیچیده و در عین هیاهو خاموش است. حقیقتی که هم عیان است و هم نهان. احصایی با حرکات سریع، رها و جسورانه قلم و با مدد از رنگ‌های متضاد، اما اندک، به گونه‌ای طغیان فرمالیستی دست یافته که هویتی جدید از کالیگرافی مدرن را به نمایش می‌گذارد. رنگ‌های آبی، اخرایی، نارنجی و قرمز بر زمینه سیاه تابلو می‌درخشند و در پیچ و تاب و هیاهوی فرم حروف به یک چرخه پرشور انرژی بدل می‌شوند.
ضخامت حروف بیانی قاطع به فرم آن‌ها بخشیده و با مفهوم عبارت همداستان می‌شود. بدین ترتیب حروف و کلمات در عین پویایی از صلابتی برخوردارند که گویی مخاطب را از غرقه شدن در بازی فرمی جدا کرده و غور در معنا را به او گوشزد می‌کنند. امضای هنرمند نیز در هر چهار لت به هر یک اعتبار و هویتی جداگانه بخشیده و به نوعی بر ترکیب منحصر به‌فرد هر لت فارغ از دیگر لت‌ها تأکید می‌ورزد. هرچند رسالت نقاشیخط و مبنای آن به هیچ وجه بر خوانایی استوار نیست، لیکن احصایی در مجموعه‌ای از آثارش به وضوح به تایپوگرافی اسماءالحسنی می‌پردازد. شناخت دقیق او از هندسه خطوط ثلث، ریحان و محقق در کنار دانش طراحی حروف، گرافیک دیزاین و اصول نقاشی مدرنیستی باعث شده تایپوگرافی‌های وی با بیان تصویری نامحدود در قالب نقاشیخط شکل بگیرند و او را به یکی از شاخص‌ترین هنرمندان در عرصه هنر معاصر تبدیل کنند.
