امضا: «جلیل رسولی 1362» (پایین چپ)
رنگ‌روغن روی بوم
121×60 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1362

جلیل رسولی که از هنرمندان معاصر نقاشیخط است، همواره تلاش کرده در آثارش، هنر خوشنویسی سنتی ایرانی را وارد زمینه‌ای نو کرده و آن را با سلیقه‌های زیبایی‌شناسانه روز همراه کند. به همین دلیل در آثار رسولی، در عین حال که خوانش اشعار ممکن است، زیبایی فرم و رنگ نیز در نظر گرفته شده و تابلو در هارمونی و هماهنگی کامل فرم و رنگ، معنا را نیز به بهترین نحو منتقل می‌کند.

تابلوی پیش رو بیت اول یکی از غزلیات مشهور شاعر پارسی‌گو، حافظ شیرازی است:

بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم

زلف سنبل چه کشم، عارض سوسن چه کنم

در این اثر هنرمند از خط شکسته‌نستعلیق استفاده کرده و توانایی‌ها و امکانات این خط شگفت‌انگیز را فارغ از حیطه معناشناسانه و تنها به واسطه فرم‌های پیچان و شکسته حروف به رخ می‌کشد. هرچند اصول خوشنویسی سنتی در نوشتار رسولی حفظ شده، اما هنرمند از توانایی‌ ماهرانه خود مدد گرفته و در چینش کلمات، حروف را بر هم سوار کرده، به صورتی که بیننده، فارغ از کلمات قابل خوانش، با کمپوزیسیون متنوعی از حروف کوچک و بزرگ، کشیده و پیچان مواجه است که به خوبی در هم تنیده شده و حرکت چشم را از چپ به راست و سپس به پایین هدایت می‌کند.

بستر اثر از تونالیته‌های مختلف رنگ‌های تیره شکل گرفته، اما رنگ غالب در آن سبز تیره است که با مفهوم بیت حافظ، سنخیت کامل دارد. عاشق در این بیت از معشوق خود که چون سرو بلندبالاست شکایت می‌کند که جای او در بوستان و گلشن خالی است و بدون حضور او بودن در این فضای دلکش لطفی ندارد. زمینه سبز تابلو نیز به زبان نمادین در تیرگی فرو رفته و این دلتنگی فراغ را به واسطه رنگ سبز تیره بیان می‌کند. هنرمند برای تنوع بخشیدن به زمینه و فضای خالی بوم، از مربع‌های در هم فرورفته‌ای استفاده کرده که با کاردک بر بستر بوم کشیده شده و سطوح مختلفی با سایه‌روشن‌های اندک را ایجاد کرده که در نهایت حسی از عمق‌نمایی دارند. اما در خط نگارش شده از رنگ درخشان طلایی استفاده شده که کنتراست خوبی با زمینه تیره دارد. سطوح نوشتاری خط نستعلیق بسان نوارهایی انتزاعی با سایه‌روشن‌های ملیح و ظریف، حسی از پیچش و زیر و رو رفتن را در ذهن متبادر می‌کنند. هرچند اصول کلی نوشتار خط، مبتنی بر خط شکسته‌نستعلیق است، اما در بخش‌هایی با عدول از این اصول، حسی از حرکت آزاد خط نیز وجود دارد که در عین آن‌که بیانگر خلاقیت و تسلط هنرمند است، نوشتار خوشنویسی را به سنت سیاه‌مشق‌نویسی نیز نزدیک می‌کند. هنرمند با بازی حرف «ن» در انتهای کلمات «روان»، «گلشن» و «سوسن»، تنوع خط را به اوج رسانده و این سه «ن» را به گونه‌ای در هم تنیده کرده که فرمی گره‌مانند را در پایین و میانه اثر ایجاد کرده است. این فرم پیچان که حسی از وصال را در ذهن مخاطب ایجاد می‌کند، همان آرزویی است که لسان‌الغیب، حافظ شیرازی در هنگام سرایش غزل در دل داشته و اکنون در دستان توانمند جلیل رسولی به فرمی بصری تبدیل شده است؛ غایت هستی در عشق و وصال است و بس.