امضا: «Garnik» (پایین راست)
ترکیب‌مواد و سیمان روی چوب
70×122 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1367

نقاشی‌های گارنیک در هاکوپیان دوره‌های کاری متنوعی در موضوع، سبک و تکنیک را شامل می‌شود. او برای خلق آثارش در یک خط مستقیم حرکت نمی‌کرد و بیش از هر چیز به دنبال جست‌وجو در مفاهیم مختلف مدرنیسم در هنر بود. در نوجوانی از هنر غرب تأثیر بسیار پذیرفت و پس از سفرهایی به مناطق مختلف اروپا و آسیا، مسیر دیگری را در پیش گرفت.
گارنیک از سنت‌های تصویری هنر مدرن اوایل قرن بیستم برای خلق آثارش بسیار بهره برده است. او از نخستین هنرمندان ایرانی است که در اواخر دهه‌های چهل و پنجاه از امکانات ماده سیمان برای نقاشی‌هایش بهره گرفت. طبیعت‌بیجان‌های او در واقعیت صحنه‌آرایی نشده‌اند، بلکه از تخیل نقاش بر سطح بوم پدید آمده‌اند. اثر حاضر مربوط به دوره‌ای است که گارنیک با الهام از آثار پیکاسو و کوبیست‌ها به خلق آثاری متأثر از هنر مدرن غربی پرداخته است. در این آثار عنصر خط از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. خطوط کناره‌نمای تیره و ضخیم، قرارگیری رنگ‌های درخشان در کنار خاکستری‌های رنگین خنثی، اغراق در فرم اشیا و ساده‌سازی در این نقاشی‌ها رنگ و بویی بیانگر دارند و کمپوزیسیون نقاشی شکلی از فضاسازی هندسی کوبیستی. استفاده از بافت و انسجام بخشیدن به کل تصویر از جمله ترفندهایی است که نه تنها این اثر را از خامی کودکانه به پختگی سوق می‌دهد، بلکه به لحاظ بصری آن را دلپذیرتر نیز می‌نماید. در نقاشی حاضر نور تبدیل به رنگ می‌شود و متریال سیمان برای ایجاد بافت و حجم مورد استفاده قرار می‌گیرد. او از ماده سفت و سختی چون سیمان در پرداختن به جزییات بهره می‌جوید و به این ترتیب به بیانی منحصر به‌فرد دست می‌یابد.