آثار بهجت صدر به ویژه در دهه 1340 از سوی منتقدان بین‌المللی مورد ستایش قرار می‌گرفت و با آثار جنبش هنر بی‌شکل[1] سنجیده می‌شد. در این دوره نقاش، رنگ سیاه که شاخصه آثار اوست را با حرکت‌های قاطع و سریع قلم بر سطح بوم می‌لغزاند.
اثر حاضر یکی از نمونه‌های شاخص نقاشی‌های بهجت صدر در این دوره است. نقاش، با برداشتن حجم غلیظ و بافت‌دار سیاه از زمینه‌ای تیره که ریزدانه‌های سبک با برهم زدن یکنواختی‌اش عمق زنده‌ای بدان بخشیده است، طرح‌ها و نقش‌هایی را پدید آورده که سرشار از ضرباهنگی غنی هستند. خطوط پهن نقش‌بسته بر زمینه تابلو به پوست مار شباهت دارند و در عین حال شکل خلیج و دریاچه را تداعی می‌کنند که با زوایای راست یا منحنی بریده شده‌اند. نگاه بیننده در تمامی زوایای تابلو سیر می‌کند و سطوح قرمز رنگ ظریفی که از لابه‌لای سیاهی‌ها بیرون زده به خون گرمی می‌ماند که از تن زمین می‌جوشد. ضربه‌قلم‌های نقاش از پررنگی به کمرنگی حرکت می‌کند و سیاهی‌های غلیظ و رقیق چنان تضادی را پدید می‌آورند که گویی رنگی در تیرگی شب دوانده شده و یا خطی صاعقه‌وار از بالا به پایین اسلیمی‌وار حرکت کرده است. این بافت درهم‌پیچیده و سخت به ردپای عبور امواج بر ساحل شنی پس از جذر و مد شباهت دارد.
بهجت صدر علاوه بر تأثیرگذاری بر جریان هنر نوگرای ایران، جایگاه قابل توجهی در آموزش و تربیت نسلی از هنرمندان ایرانی دارد. وی در دهه 1350 برای سالیانی مدیر گروه تجسمی دانشکده هنرهای زیبای تهران بود و تا پایان این دهه به تدریس در این دانشکده اشتغال داشت.
[1] .Art Informal
