ناصر اویسی از نقاشان مکتب سقاخانه، با تصاویر زنان زیباروی ملهم از خورشید خانم ایرانی و اسب‌های نیرومند در حال حرکت با رنگ‌های درخشان شناخته می‌شود. مجموعه مهم دیگری از آثار او تصاویر گاوها و ماتادورهاست که حاصل دوران زندگی هنرمند در اسپانیا می‌باشد.
سبک نقاشی اویسی شعرگونه است و حتی وقتی به موضوع گاوبازی می‌پردازد، چون نقاش سلف خود، پابلو پیکاسو به این موضوع نیز جنبه‌ای شاعرانه و تغزلی می‌بخشد. حتی در جاهایی تصویر گاو زخمی را روی نقشمایه تورهای سفید جای می‌دهد.
در اثر حاضر، اسب، گاو و گاوباز همگی چشمانی آرام و درخشان دارند، صحنه در نور آبی فرورفته و فضایی آرام را القا می‌کند و نقشمایه‌های تزیینی بدن اسب این همه شاعرانگی را تشدید می‌کند. اویسی چون نگارگران ایرانی خشن‌ترین داستان‌ها و تصاویر را در فضایی رنگین و خیالی نشان می‌دهد.
او خود به صراحت تأکید می‌کند که همیشه سعی داشته به عنوان یک نقاش معاصر آثارش شناسنامه ایرانی داشته باشند و همین مهمترین دلیل حضور عناصر ایرانی در آثار اوست. بهره‌گیری از موتیف‌ها و رنگ‌های شرقی، نقاشی‌های اویسی را به گونه‌ای از رمانتیسیسم ایرانی نزدیک می‌کند و پلی میان نقاشی و تصویرسازی محسوب می‌شود. اغراق در فرم پیکرهای اسب، گاو و انسان در این اثر، رویکرد هنرمند به گذر از سنت به مدرنیته‌ای بومی را نشان می‌دهد. نقاش با همه دلبستگی خود به نگارگری ایرانی، توانسته به سبک منحصر به‌فردی در نقاشی دست پیدا کند.
