امضا: «منصوره» (پایین چپ)
رنگ‌روغن روی بوم
80×140 سانتیمتر
تاریخ اثر: حدود دهه 1380

منصوره حسینی پس از اتمام دانشکده هنرهای زیبای تهران برای تحصیل نقاشی به آکادمی هنرهای زیبای رم رفت. در سال آخر اقامتش در آن‌جا با هنرشناس برجسته ایتالیایی، لئونللو ونتوری آشنا شد. همان‌جا بود که به توصیه این تاریخ‌نگار و سزان‌شناس معروف، از خط کوفی و میراث خوشنویسی ایرانی در نقاشی‌هایش استفاده کرد. او نخسیتن هنرمند زن مدرنیست ایرانی است که با رویکردی نوین در عرصه نقاشیخط آثاری بدیع (پیش از سال ۱۳۳۸) خلق کرد و اثر حاضر نیز از همان مجموعه شناخته‌شده و با اهمیتی تاریخ هنری است.

حسینی در آثار دهه چهل و نیز اثر حاضر، با پرداختن به ویژگی‌‌های فیگوراتیو خط، وجه فیگورال بیرونی و جنبه هویتی خط را در بستر نقاشی نمایان ‌ساخت. او برای رسیدن به چنین دستاوردی، با شکستن پیوند میان حروف، به نوعی ساختارشکنی در ساختمان هندسی کلمات و حروف کوفی دست زد و چیدمانی درهم از این فرم‌ها را مبتنی بر چشم‌اندازی نقاشانه و در پیوند با حرکت‌های رها و بداهه قلم وارد کار نقاشی‌اش کرد. اثر حاضر جنبه‌های متفاوت دلالتگری خط فارسی به واسطه ایجاد ریتم، حرکت و درهم‌تنیدگی نشانه‌ها، در ترکیبی سیال و دوار، نمونه‌ای چشم‌نواز از تجربه نقاشی با خط را پیش روی مخاطب معنا می‌کند.

منصوره حسینی در بیانیه نمایشگاهش در تالار فرهنگ (۱۳۴۱) درباره این سری از نقاشیخط‌هایش نوشت: «… در شعر فارسی کشیدگی قد الف، یا شکستگی کمر دال که به پشت خمیده شبیه دانسته‌اند و نیز تعبیر خط به نقش و نقش به خط را در کنار درک ریتم خاص خطوط تزیینی و کتیبه‌های مساجد و بشقاب‌های نیشابور و… همه و همه انگیزه‌هایی بودند که با تمام ابهام و ناشناسی خود، در جهان احساسم، آن‌ها را به این شکل نقش کردم و تجسم بخشیدم».

در اثر حاضر هنرمند برای نمایاندن پتانسیل موجود در خط فارسی، به جای استفاده از خطوط کشیده و راست‌قامت در قلم کوفی، متمرکز بر فرم‌های انحنادار و دایره‌ای در خط کوفی پیرآموز (کوفی شرقی) است که در سده‌های پنجم و ششم هجری قمری در خراسان بزرگ به اوج شکوفایی خود رسید. این انتخاب هوشمندانه از چیدمان نقوش و کنتراست رنگی، باعث القای حرکتی دوار و چرخشی مدام در چشم بیننده می‌شود که ریشه‌های خود را در آمیزش با آرمان‌های عرفان شرقی درمی‌یابد.