رنگ روغن روی بوم
130×80 سانتیمتر
تاریخ اثر: حدود دهه 1350
پیشینه:
- این اثر در سال 1397 از گالری ماه در تهران خریداری، سپس توسط گالری آرت سنتر در تهران به صاحب فعلی فروخته شده است.

منصوره حسینی چهل‌وهفت سال پیش از مرگ در تنهایی خانه‌اش، گفته بود: «اگر بعد از مرگم لکه‌های سپیدی باشم که در فضای آبی آسمان می‌رقصند، این زیباترین تصویر مرگ خواهد بود»[1]؛ لکه‌های سپید همچون ضربه‌قلم‌های به رقص درآمده در نقاشی حاضر که آن را می‌توان یکی از زیباترین آثار او در تلاش برای یافتن روح خوشنویسی ایرانی و ترکیب آن با نقاشی انتزاعی غربی دانست. حسینی همواره دو گرایش فیگوراتیو و آبستره را به طور موازی و در ارتباط با هم در نقاشی‌هایش پی‌گرفته بود. گاه گل‌ها، طبیعت‌بی‌جان یا انسان‌ها را می‌کشید که قابل بازشناسی بودند و گاه آن‌ها را تا مرز یک نقاشی انتزاعی پیش می‌راند. در آن‌جا دیگر ریتم و حرکت خطوط و رنگ‌ها و کیفیت اکسپرسیو آن‌ها اهمیت می‌یافت. در اثر حاضر نیز می‌توان نشانه‌هایی از گل‌های نقاشی‌هایش را بازیافت اما حالا برای او، کیفت رنگ و خط بر بازنمایی تفوق پیدا کرده است. همچنین تأثیر از خوشنویسی ایرانی بی‌آن‌که در پی نوشتن کلمه‌ای خاص باشد، در این اثر قابل تشخیص است. زمینه آبی و سفید در تابلو حالتی از بی‌مکانی را القا می‌کند. او با تغییرات تدریجی و تضادهای رنگ‏ها حرف می‌زند. در عین حال مراقب ترکیب‏بندی، هماهنگی و گام رنگ‌ها نیز است. رنگ‌ها چون امواج، در هم پیچ‌وتاب می‌خورند، به خروش در می‌آیند و یا جاری می‌شوند.

[1] . مصاحبه‌ای با منصوره حسینی درباره‌ی آخرین نمایشگاه او «دو گل» تالار کنسرسیوم، نگین، ش 4، شهریور 1344، ص56.