مجموعه نقاشی‌های کریم نصر همواره در مرز میان آبستره و هنر فیگوراتیو در نوستان است. آن‌چه این نقاشی‌ها را فارغ از سبک و سیاق و موضوع به هم ارتباط می‌دهد، نگاه همراه با تأملی است که نقاش به تجربه‌های زیسته خود دارد و تلاش می‌کند فرهنگ بصری زیست‌بوم خود را با دستاوردهای حاصل از مدرنیته همچون رنگ‌گذاری‌های اکسپرسیونیستی و فرم‌های سمبولیستی به هم آمیزد و پیامی نو و گاهی انتقادی را به مخاطب خود منتقل کند.

اثر پیش‌رو هر چند به هیچ عنصر واقع‌نمایانه‌ای ارجاع نمی‌دهد، اما به واسطه بسترسازی همراه با بافت و رنگ‌پردازی‌های خاکستری و تونالیته‌های قهوه‌ای، آبی، بنفش و سبز، یادآور دشتی وسیع است. نوار نارنجی در بالای کادر تداعی‌کننده خورشید غروب و در عین حال آتشی است که از سوختن چشم‌انداز برجاست.

در این نقاشی لکه‌های تیره خاکستری، قهوه‌ای و سیاه همراه با بافت‌‌هایی که به واسطه حرکت‌های تند قلم‌مو گاهی خشن و اکسپرسیونیستی می‌نماید، تمامی زیبایی دشت را بلعیده و آن را در غمی سرد فرومی‌‌برد. خبری از زلالی آب برکه نیست و موجودیت سنگ‌ها و صخره‌ها در دل این تاریکی به تمامی رنگ باخته است.

بدین‌سان تابلوی حاضر هرچند در نگاه نخست آبستره می‌نماید، اما در ارجاعی که به بن‌مایه‌های طبیعتگرایانه خود می‌دهد، یادآور سرزمینی سوخته و ماتم‌زده‌ است. بدین‌سان جهانی را تجسم می‌بخشد که یادآور خاورمیانه و رنجی است که از آماج جنگ‌ها بر آن رفته و نقاش مجال آن را یافته تا در این اثر حقیقت آن را عریان بی‌هیچ بزکی به نمایش بگذارد؛ حقیقتی که ریشه در تلخ‌کامی‌ها، تجربیات، ترس‌ها و امیدهای مردمانی دارد که در آن زیسته‌اند.