در نقاشی‌های سترگ رضوان صادق‌زاده طبیعت در سکوتی آرام و متین همه چیز را از درخت و سنگ و بنا گرفته تا انسان در بر می‌گیرد. اثر پیش‌رو نمایش طبیعت و زیبایی رازآلود آن است. تنه‌های باریک و ظریف درختان سپیدار در هم پیچیده‌اند. نبود برگ بر تنه درختان، در کنار رنگ‌های اخرایی و نارنجی، فضا را در غمی پاییزی فرو برده است. نقاش به تأسی از رویکردی شرق‌مآبانه بخش‌هایی از نقاشی را خالی رها کرده و بدین ترتیب به ذهن مخاطب مجالی می‌دهد تا رویابافی کند. نوع پرداخت تنه درختان و تا حدودی تکنیک به‌کار رفته برای ایجاد بافت بدنه آن‌ها، ادای دینی است به نقاشی تنه‌درختان سهراب سپهری. در عین حال نازکی تنه‌ها و ساقه‌ها که با حساسیتی دو چندان کار شده‌اند، درختان ابوالقاسم سعیدی را نیز به‌خاطر می‌آورد. با این حال شاید اصلی‌ترین منبع الهام رضوان صادق‌زاده، نگارگری ایرانی است. نوع قرارگیری دیوار آجری و عدم پرداخت پرسپکتیو در آن تأثیری است که نقاش از ابنیه نگارگری‌های ایرانی گرفته است. ایوان بیرون‌زده با حصار قرمز رنگ آن محل حضور دلدار و وقوع حادثه است که از چشم ناظر مخفی شده و تنها بخشی از گوشه آن نمایان است. تزئینات ظریف آجرها با بندکشی‌های آبی فیروزه‌ای روشن که بر ایرانی بودن فضا افزوده در کنار وسواس در اجرا با رنگ‌های روحی و رقیق، وجهی دیگر از تأثیری است که نقاش از زبان بصری نقاشی‌ها و نگاره‌های کهن عالم شرقی گرفته و حیات هنری خود را بر اساس آن شکل داده است.

آرامش و متانت حاکم بر فضا، بیشتر از آن که امری بیرونی و ظاهری باشد، گویی به وجهی درونی اشاره دارد که به واسطه دستنویس نقاش نیز بر آن صحه گذاشته می‌شود: «همه چیز کهنه است، مگر اینکه تو تازه باشی، تو تازه بینی، تو تازه بنمایی»، زیبایی در نگاه است، جوانی و حرکت، بودن و حضور از درون نشأت می‌گیرد والا در بیرون چیزی نیست جز کهنگی و ناپایداری. این نوع خوانش شاعرانه که بیانگر حزنی شرقی نیز هست، یادآور جهان‌بینی‌ برآمده از اندیشه ذن است. نوع قلم‌گیری‌ها، استفاده از رنگ‌های محدود و بومی ایران یعنی رنگ‌های قهوه‌ای، اخرایی و نارنجی، در کنار ترکیب‌بندی‌های به ظاهر ساده و ایستا، جهان نقاشی‌های رضوان صادق‌زاده را به عالم هنر کهن ایرانی-شرقی نزدیک می‌کند.