در نقاشی‌های سترگ رضوان صادق‌زاده طبیعت در سکوتی آرام و متین همه چیز را از درخت و سنگ و بنا گرفته تا انسان در برمی‌گیرد. اثر پیش رو نمایش طبیعت و زیبایی رازآلود آن است. تنه‌های باریک و ظریف درختان سپیدار در هم پیچیده‌اند. نبود برگ بر تنه درختان، در کنار رنگ‌های اخرایی و نارنجی، فضا را در غمی پاییزی فرو برده است. نقاش به تأسی از رویکردی شرق‌مآبانه بخش‌هایی از نقاشی را خالی رها کرده و بدین ترتیب به ذهن مخاطب مجالی می‌دهد تا رویابافی کند. نوع پرداخت تنه درختان و تا حدودی تکنیک به‌کار رفته برای ایجاد بافت بدنه آن‌ها، ادای دینی است به نقاشی تنه‌درختان سهراب سپهری. در عین حال نازکی تنه‌ها و ساقه‌ها که با حساسیتی دو چندان کار شده‌اند، درختان ابوالقاسم سعیدی را نیز به‌خاطر می‌آورد. با این حال شاید اصلی‌ترین منبع الهام رضوان صادق‌زاده، نگارگری ایرانی است.
آرامش و متانت حاکم بر فضا، بیشتر از آن که امری بیرونی و ظاهری باشد، گویی به وجهی درونی اشاره دارد. این نوع خوانش شاعرانه که بیانگر حزنی شرقی نیز است، یادآور جهان‌بینی‌ برآمده از اندیشه ذن است. نوع قلم‌گیری‌ها، استفاده از رنگ‌های محدود و بومی ایران یعنی رنگ‌های قهوه‌ای، اخرایی و نارنجی، در کنار ترکیب‌بندی‌های به ظاهر ساده و ایستا، جهان نقاشی‌های رضوان صادق‌زاده را به عالم هنر کهن ایرانی-شرقی نزدیک می‌کند.