روحبخش در دهه پایانی زندگی‌اش به نوعی بلوغ و پختگی در آفرینش هنری و تکمیل دستاوردهای بصری‌اش در میان هنرمندان نوگرا‌ی ایران رسید. او در شیوه منحصر به‌فرد خود سطح گسترده فاقد هرگونه ساختار مشخص کمپوزیسیونی بوم را با انبوهی از ضربه‌قلم‌های بیانگرانه ترکیب می‌کرد و فضایی کیهانی و پر رمز و راز را از تجیمع نشانه‌ها و گزاره‌های تصویری پیش روی مخاطب به نمایش می‌گذاشت.
در گذشته تاریخ‌نگاران هنر سبک کار روحبخش را در ادامه جریان سقاخانه طبقه‌بندی می‌کردند، اما بررسی آثار متأخرش، از جمله اثر حاضر، به‌وضوح نشان می‌دهد که نقاش بی‌توجه به بازخوانی و استفاده از عناصر بومی یا مذهبی (که ویژگی آثار سقاخانه‌ای بود) در پی خلق موقعیتی تازه از علائم و گزاره‌های تصویری با بیانی آبستره است که بی‌مکان و بی‌زمان نیز هستند.
اثر پیش‌رو، مملو از نقوش و رنگ‌های متراکم و درخشان است که در یک نظم تمرکز یافته، ترکیب‌بندی کاملاً حسی و هندسی از خطوط را در چارچوب نقاشی آبستره به نمایش می‌گذارد. نوعی حرکت سیال در فضای کلی بوم، پرسپکتیوی حسی و مرکزگرا را به بیننده القا می‌کند. حرکتی دوار و ممتد از تلفیق نقش و رنگ که زمانی درک خواهد شد که بیننده در مقابل تابلو بایستد و به آن خیره شود.
نقاش در این‌جا، با به چالش گرفتن این اندیشه که تابلو نباید بازنمایی یک چیز واقعی باشد، به قراردادهای مرسوم در نقاشی سنتی حمله می‌کند و در نهایت بوم و نشانه‌ها به عنوان صحنه و آکسیون از یک‌سو و ترکیب‌بندی رنگارنگ و پویا از سوی دیگر را به ساخت نوعی انتزاع پسانقاشانه نزدیک می‌کند.
روحبخش در این اثر به‌وضوح نشان می‌دهد که هنر یک شیء نیست بلکه یک فرآیند است و لایه‌های رنگی در نظر او بیش از هر چیز در شکل‌گیری این فرآیند اهمیت دارد. تأکید روحبخش به ضربه‌قلم‌های پیوسته و باریک بر بستری از رنگ‌های گرم با الگوی کمابیش منظم، لحن ویژه نقاشی‌های انتزاعی او را در این دوره می‌سازد. شناخت نقاش از اصول زیبایی‌شناسی هنر مدرن باعث شده تا در این اثر موفق به ایجاد کاربستی استعاری، مبتنی بر گفتمانی مدرنیستی و انتزاعی شود.
در این‌جا ضربه‌قلم‌های پهن و نازک پیوسته (افقی و عمودی) بر بستری از نقشمایه‌های تزیینی و مدالیون‌های طلایی، سطح گسترده و چندلایه‌ای را بر پلان اصلی نقاشی گسترانده که بیننده را در نگاه اول دچار نوعی سرگشتگی می‌کند، اما محتوای اصلی آن در عمق رویکرد انتزاعی روحبخش پنهان شده و دیدن هر جزء آن، مخاطب را با دو مؤلفه اصلی در کارهایش درگیر می‌کند؛ نخست رنگ‌های اصیل و دیگری خطوط، نشانه‌ها و اغراق در استفاده از موتیف‌های تزیینی بر سطح بوم.
