در میان خاندان‌های هنرمندان تجسمی ایران، هیچ نامی، با چنین کیفیت و کمیتی، غیر از «امدادیان» ثبت و ضبط نبوده است.

یعقوب امدادیان، نقاش و گرافیست نوگرا، فارغ‌التحصیل از دانشکده هنرهای تزیینی تهران و مؤسس گالری هور، هنرآموزی را در سال ۱۳۴۵ در هنرستان «میرک» تبریز آغاز کرد.

در نقاشی‌های ابتدایی،‌ یعقوب امدادیان، منظره‌سازی واقع‌گرایانه را با مهارت، تصور و تصویر ساخته است که آثار این دوره هنرمند، اغلب مشمول فضاسازی‌هایی در تشابه هم و تقسیم‌بندی‌ها و تناسباتی در سطوح مختلف پهنه اثرپذیر هستند که در کنار و امتداد هم قرار و استقرار گرفته‌اند.

در دوره‌های بعد، یعقوب امدادیان و آثار او، گرایش به کوبیسم، در ترکیب با امپرسیونیسم را تجربه می‌کنند و این رفتار، همراه با سبقه و سابقه آثار هنرمند، نوعی از انتزاع را در آثار او نما می‌بخشد که منحصر اوست؛ یعنی با دورشدن از واقع‌گرایی، هم‌چنان رنگ‌ها و سایه‌روشن‌های برگرفته از امپرسیونیسم،‌ رفتار کوبیستیک آثار او را که با سطوح هندسی گوناگون، در یک پهنه چیده‌ شده‌اند، تفسیر و تأویلی از منظره می‌بخشد – زمین، آسمان، دریا و… – این‌جا، اما مهارت در رنگ‌گذاری و ایجاد نشانه‌هایی رنگین از المان‌ها، برخاسته از کیفیت آثار متقدم یعقوب امدادیان است. او، در انتزاعی‌ترین آثار هم، هم‌چنان منظره‌ساز و منظره‌باز است.

اثر حاضر در امتداد آثار انتزاعی یعقوب امدادیان، توأم با رفتاری امپرسیونیستی، منظره‌ای از دریا را در غروب، همراه با پالتی درخشان و کمپوزیسیونی دقیق، تداعی می‌کند. این نقاشی، اثری عمیق از دوره‌های متأخر آثار هنرمند است که یعقوب امدادیان در اوج بلوغ ذهنی و پردازش لایه‌های درونی زیست و هنر تنفس کرده است. این‌چنین، فرم و محتوا را در تعادل و تبادل، خاسته و ساخته است؛ یک انتزاع ایرانی در آثار امدادیان، او را بی‌مرز می‌سازد.